Vero las: Ibon Martín - De dans van de tulpen

Het boek begint meteen spannend. Een machinist is aan het mijmeren over zijn jubileum met zijn vrouw als hij een vrouw op het spoor ziet zitten. Het blijkt zijn eigen vrouw te zijn. Hiermee is meteen de toon gezet. Je wilt meteen doorlezen. Hierna komt het verhaal in een wat rustiger vaarwater, maar toch weet Martín het verhaal zo te vertellen, dat je aan het boek gekluisterd blijft.

Je merkt dat Martín in het verleden reisliteratuur geschreven heeft, want hij weet zijn geliefde Baskenland geweldig te omschrijven. Je hebt het gevoel alsof je zelf in de omgeving ronddwaalt en samen met Ane Cestero koffie gaat halen in het café tegenover het politiebureau. Hij weet de omgeving zo treffend te omschrijven dat je je echt even in een andere wereld waant. En niet alleen de omgeving weet Martín goed te omschrijven. Ook de personages worden levendig omschreven. Hierdoor kun je je een goed beeld vormen van de personages.

Het blijft lange tijd onduidelijk wat er nu precies aan de hand is en wat de link tussen de verschillende moorden is. Maar inspecteur Ane Cestero met haar team weet zich echt vast te bijten in de zaak en haalt de onderste steen boven. Je wordt regelmatig de verkeerde kant op gestuurd, waardoor je bepaalde personen gaat verdenken die er absoluut niets mee te maken hebben.

De hoofdstukken zijn aan de korte kant, hierdoor houd je vaart in het verhaal en ben ik altijd geneigd om nog snel even verder te lezen. Wat dan al snel resulteert in weer een uurtje verder zijn voor dat je het in de gaten hebt.

Het boek heeft 512 pagina’s maar nergens heb ik het gevoel gehad dat het boek meer dan een gemiddeld aantal pagina’s had. Door de schrijfstijl van Martín merk je niet dat het boek dikker is en wil je eigenlijk gewoon meer lezen van zijn hand.

Het einde is zo geschreven dat er eventueel nog een vervolg met deze speciale eenheid gemaakt zou kunnen worden. En dat zou ik persoonlijk erg fijn vinden. Vooral door de eigenwijze inspecteur die haar eigen gang gaat, maar die aan de andere kant ook haar issues heeft waardoor ze wel eens in de problemen komt bij haar werk. Dit soort inspecteurs houd ik van en van mij mag zij zeer zeker in nog meer boeken een rol gaan spelen.

Maar één ding is zeker. Het volgende boek wat in Nederland verschijnt van Martín ga ik zeker lezen, want de beeldende schrijfstijl zorgt dat je je even in een andere wereld waant.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.