een proces van loslaten en opnieuw beginnen

Anne Neijzen is een voor mij onbekende schrijfster, maar na het lezen van ‘De perfecte dochter’ ga ik daar verandering in aanbrengen. De schrijfstijl is zo mooi, zo beeldend op een vlotte en toegankelijke manier. Het is soms net of je naast de hoofdpersonen aanwezig bent.
‘De perfecte dochter’ gaat over de vijfenvijftigjarige Merel. Ze verzorgde haar dementerende moeder tot aan haar dood en nu wordt ze opgezadeld met de zorg voor haar veeleisende vader. Daarnaast heeft ze haar intensieve werk als arts. Aan zichzelf komt ze niet toe. Wanneer er problemen op haar werk ontstaan, besluit ze het roer om te gooien. Ze reist af naar de vakantiewoning van haar ouders in de Zwitserse Alpen. Hier wil ze een nieuwe start maken. Als ze aankomt bij de woning doet er echter een voor haar onbekende vrouw open. Dit is de opmaat naar de onthullingen van het dubbelleven van haar vader. Eindelijk kan ze van hem loskomen, maar dan staat hij plotseling voor de deur. Zal Merel weer in haar oude rol vallen of kiest ze voor zichzelf?
Het verhaal wordt in de ik-vorm geschreven en hierdoor kruip je bijna in de huid van Merel. In gedachten praat Merel met haar overleden moeder en daardoor wordt hun onderlinge verhouding steeds meer duidelijk. Merel is een eenzaam kind, gesitueerd tussen de ruzie van haar ouders. We leren haar kennen als kind en hoe ze omging met de verwachtingen die haar ouders van haar hadden. Ook lezen we herhaaldelijk flashbacks met daarin alle geheimen die zij, maar ook haar ouders hebben.
In Zwitserland gaat ze op zoek naar de waarheid en ze maakt zich los van alle plichten die ze had. Alle fases maakt ze door, van het ontrafelen van geheimen, het bedrog en verraad, het accepteren van dat wat ze niet kan veranderen het loslaten van haar vader en het aangaan van nieuwe waardevolle contacten.