ondanks de pijn toch een humoristisch boek

Een autobiografisch boek van Carolien Spaans, journalist en columnist over haar leven met en zonder haar grote liefde Jean. Carolien en Jean, grotere tegenpolen zijn haast niet denkbaar. En toch kiezen ze voor elkaar.
“Twee mensen die er steeds voor kiezen om bij elkaar te blijven omdat al die ergernissen er na een flinke ruzie uiteindelijk niet echt toe blijken te doen.”
Nog maar net samenwonend krijgt Carolien te maken met paniekaanvallen en een burn-out, maar Jean is haar rots in de branding. Kinderen krijgen is niet haar ding, hoe kan ze een kind opvoeden als ze zich zelf nauwelijks kan redden? Maar na een aantal voorvallen veranderen ze beiden van mening en al snel is Carolien zwanger. Hun geluk kan niet op als er een gezonde jongen wordt geboren. Maar als deze “Lukie” nog maar 7 maanden is, sterft Jean. Een periode van rouw volgt, en er zijn ongemakkelijke gesprekken met mensen die willen weten hoe het gaat. “Hoegaathethoegaathethoegaathet. Ik snap de vraag, zou hem zelf ook stellen, maar laat me met rust. Kut mensen. Het gaat kut.”
In bed blijven liggen is geen optie, er is altijd de kleine Lukie die aandacht en zorg nodig heeft. Gelukkig maar, want hij houdt Carolien op de been. Al gauw pakt ze haar werkzaamheden als freelancejournalist weer op. Werken en het zorgen voor Lukie lukt boven verwachting. En paniekaanvallen komen niet meer voor. Een boek over de dood van Jean, ze heeft getwijfeld of ze het wel moest doen, zegt Spaans, ook beschrijft ze in haar boek haar ervaringen met daten, ze wil niet haar hele leven alleen blijven. Een boek met een lach en een traan. De hoofdstukken worden in column vorm geschreven. Het is zeker geen zielig boek geworden, maar eerder liefdevol, humoristisch en eerlijk.