Een interessant nieuw duo van inspecteurs !

De cover van het boek lijkt in eerste instantie maar gewoontjes, maar hoe meer ik er naar keek, hoe meer ik de positie van de titel en auteursnaam kon appreciëren. Er wordt een duidelijk gehint dat een manege een grote rol zal spelen.
Het verhaal zelf is vrijwel basic. Er wordt een slachtoffer gevonden en men moet op zoek gaan naar de dader. That’s it. Dulllers maakt nauwelijks gebruik van een andere verhaallijn en dat was best een gemis, het had de zaak best wat spannender kunnen maken en meer diepgang gegeven.

‘Het is Tom, hij ligt daar net alsof hij slaapt. Maar het bloed op de grond geeft de grauwe waarheid prijs.’

‘De zaak Tom’ kent gedurende de eerste 30 bladzijden een overvloed aan personages. Storend, maar langs de andere kant blinkt de auteur weliswaar uit in het creëren van een zéér duidelijke karaktervorming. Wanneer de namen van paarden werden vernoemd, vroeg ik me af of het er toe deed om deze allemaal te vermelden/onthouden voor het verdere verloop van het boek. De overgang van het rustige, de introductiefase, gaat tè snel over naar de verdwijning van Tom. Een verontrustende aanloop met méér emotie zou het allemaal spannender gemaakt hebben.
Ook op andere momenten vond ik dat de stap van A naar B te snel werd gemaakt. ‘Een’ GSM die gevonden wordt op p120 blijkt plots de iPhone te zijn waar men naar zocht, terwijl men bij de inbeslagname enkel spreekt over andere spullen en niks vermeld dat men dè nodige GSM gevonden heeft. Dat werkte verwarrend.

Met ‘De zaak Tom’ is er de start van een gans nieuw politie-duo, nl. Coppens & Vercauteren. En wat voor een duo ! Geen rechercheur met een alcoholverslaving, geen man/vrouw duo. Nee, gewoon twee mannen die elkaar al enige tijd kennen en die naast collega’s ook vrienden zijn. Twee tegenpolen die elkaar complementeren op werkvlak en die mij als lezer konden bekoren. De interactie tussen hen beide is, ondanks hun hoge testosteron-gehalte, speels en vernieuwend. Zij vormen het fundament van dit verhaal. Het is dan ook die dynamiek die met vlagen ontbrak tijdens ondervragingen. De kort op de bal-attitude van Coppens mag best wat meer in de verf gezet worden tijdens dialogen met mogelijke daders of gesprekken met familieleden of vrienden van het slachtoffer. Coppens is ondanks zijn norsheid catchy en Vercauteren is gewoonweg dè perfecte aanvulling.

‘De liefde van de man gaat door de maag, en vermits er bij u niet veel door de maag gaat, zal het met de liefde ook maar pover gesteld zijn!’

Dullers speelt voornamelijk in de eerste helft van het boek met woorden (bv. : pianotanden of vriendschappen vergelijken met een tandem). Hij showt op die manier een prachtige selectie van zinnen die het lezen aangenamer en pittiger maken. Daarom vind ik het ook spijtig dat best wel aanzienlijk veel herhalingen zijn. Ik denk dat er o.a. minstens zeven keer herhaald wordt waarom de twee rechercheurs zo goed samen kunnen werken. Hun karakter, hun gewoontes worden teveel in de spotlights geplaatst.
Zaken zoals zuurpiet ipv zeurpiet (of ben ik nu aan het zeuren), een zaterdagochtend is een paragraaf later een zondagochtend of een schoonmoeder verwisselen met een moeder, vallen me iets te snel in het verkeerd keelgat als er voorheen al te repetitief te werk is gegaan met het onderlijnen van handelingen of gewoontes van iemand.

Nu, het klinkt misschien allemaal negatief maar eerlijk … ik heb ‘De zaak Tom’ op nauwelijks één dag gelezen. Ik zie het enkel als beginnersfouten, want ja het is dan ook het eerste misdaadverhaal van Jean-Paul Dullers. Ga ik nu volgende keer afhaken ? Zeer zeker niet ! Ik kijk zelfs uit naar een nieuw Coppens & Vercauteren-verhaal. En euh … het boek mag best dikker zijn.

3.5 sterren