Uitermate goed vervolg !

Wie net als mij als een gek ‘Showstopper’ verslonden heeft, keek vanzelfsprekend met groot ongeduld uit naar het vervolg.  Blijven Hoshiko en Ben op de vlucht ?  Kunnen ze eindelijk een nieuw leven opbouwen ? 

De cover van het tweede deel is alvast weer ééntje om van te smullen. Een prachtige paarse omslag met overvloed van goud, de doodshoofdjes, de vlinder.  Deze keer niet de dappere Droesem Hoshiko die onderaan staat, maar wel Ben met net boven zijn hoofd een wolvenkop.

Een belangrijk detail : Het is niet noodzakelijk om vooraf ‘Showstopper’ te hebben gelezen, maar toch mis je wel een zekere dosis achtergrond, nodige info waardoor jouw blik over Hoshiko, Ben en het hele Circusgebeuren minder doordringend is.  De auteur brengt duidelijk in beeld wat vooraf ging.  Deels stoorde me dit af en toe omdat het meer bladvulling (lees : er werd soms iets teveel herhaald) leek, maar voor degenen die ‘nieuw’ zijn in het verhaal is het des te eenvoudiger om goed te kunnen aansluiten.



‘Mijn bloed staat stil.  Het is hem niet.  Het is niet eens een mens.  Het is een geest.’

 

We zitten in een wereld van Zuiveren en Droesems.  Sommige Droesemkinderen worden ontvoerd en ingezet in het Circus.  Een plaats waar Zuiveren maar al te graag komen om te smaken van de dood, om pijn te kunnen zien bij anderen.  Anderen die in hun ogen niks betekenen, geen waarde hebben, geen mensen zijn.

Nadat de granaat het Circus met de grond gelijk maakte en stalmeester Silvio Sabatini de dood injoeg gingen Ben, Hoshiko, Greta en Jack op de vlucht.  Vivian Baines, de moeder van Ben, zet met de verkiezingen in aantocht, alles op alles om haar zoon Ben op te sporen.  Gezichtsverlies lijden staat niet in haar woordenboek.  Het is moeilijk te overleven nu ze met hun vieren op de dool zijn.  En wanneer ze in het nauw gedreven worden neemt Ben een enorm grote beslissing met alle gevolgen van dien. 



Eerlijk, Hayley Barker heeft beide boeken op grandioze manier geschreven.  Net zoals in haar eerste boek wisselen de korte hoofdstukken af qua perspectief, de ene keer is Hoshiko aan het zet, de andere keer Ben. Spektakel en show daar draait het om.  De stalmeester wil de Zuiveren laten smullen en doen genieten.  Hij ziet het groots en Vivian Baines ziet het nog grootser ! De schrijfster zet alles zeer filmisch neer.  Je ruikt de popcorn, je hoort het gegil en ziet de verrukking op het gezicht van de Zuiveren.  Maar tevens voel je ook de samenhorigheid tussen de Droesems.  Hun verdriet om verlies, hun pijn, hun machteloosheid.  Dat steekspel, die constante confrontatie tussen de ogenschijnlijk perfecte wereld en het lijdzame is als lezer erg aandoenlijk.  Het werkt huiveringwekkend, het doet je maag omkeren.

Evenaart ‘Showstealer’ het niveau van het eerste boek ?  Ja ! Hetzij wel op een andere manier.  De auteur zet nu eerder een projectie neer van verzet en samenhorigheid ten opzichte van hoogmoedswaanzin en machtswellust.  Gruwelijkheden worden minder gedetailleerd, maar maken plaats voor meer emotie en vooral actie.  Barker bewijst meermaals een hoog niveau van fantasie en zet haar fascinerende ideeën  om in zinnen die je als lezer een beeld voor ogen houden waar je versteld van staat.  Enkel doorlezen en de waanzin wegslikken is een optie.  Deze auteur kent gewoonweg geen genade.



‘Als het erop aankomt, zijn we allemaal hetzelfde.  De etiketten die we opgeplakt krijgen, zijn het probleem.  De etiketten om ons in categorieën onder te brengen, ons te karakteriseren, te zeggen wie we zijn, wat we kunnen.’



Het idee om deze reeks te starten kwam volgens Barker door de toenemende vijandigheid en het geweld tegenover minderheden in Engeland.  Ik kan enkel maar beamen dat ze daar enorm in geslaagd is.  Tussen al de actie, de snode wrede martelingen in zowel ‘Showstopper’ als ‘Showstealer’ heeft de schrijfster een duidelijk beeld geschetst van de maatschappij of hoe sommigen denken over hun medemens. 

‘Showstealer’ is een prachtig vervolg … een reeks die je als YA-liefhebber gewoonweg móet lezen !