Betoverend debuut over vriendschap.

In De verkavelingen maakt Arthur Goemans zijn entree in de literaire wereld met een zelfverzekerd en doordacht debuut. Wat begint met een roestige fiets die in de lente van 2020 uit de Wildaalse Vaart wordt opgevist, ontpopt zich al snel tot een melancholisch relaas over drie vrienden en een dorp dat langzaam zijn ziel verliest.

Het drietal Robert, Wes en Jenny groeit in het begin van de jaren 2000 op in de verstikkende beslotenheid van een Vlaams plattelandsdorp. Met woorden, muziek en drank verzetten ze zich tegen de benauwende normen van hun omgeving, op zoek naar iets groters, iets dat hen overstijgt. Maar terwijl het dorp stukje bij beetje wordt verkaveld en opgeslokt door suburbane dromen, verkruimelen ook hun idealen, verlangens en onderlinge verbondenheid.

Wat deze roman boven het maaiveld doet uitsteken, is Goemans’ vertelkracht. Hij schrijft met gevoel voor stijl; trefzeker, ritmisch, en met een zeldzaam narratief instinct. Zonder ophef bouwt hij spanning op. Wars van effectbejag verweeft hij verleden en heden, en laat personages groeien, wankelen en uiteenvallen met de vanzelfsprekendheid die sterke vertellers kenmerkt. Elk detail is functioneel. Goemans weet precies wanneer hij moet versnellen of vertragen, en wanneer tonen beter is dan suggereren.

Bovendien is er die subtiele, onderhuidse humor die de dialogen hun eigen kleur geeft. Geen daverende grappen of scherpe oneliners, maar ironie, milde absurditeit en uitspraken die tegelijk troostrijk en schrijnend zijn. In de gesprekken tussen de drie hoofdpersonen voel je hoe taal voortdurend schuurt: ze zoeken toenadering, maar botsen ook op elkaars grenzen. ‘O, Rob’, zei ze met een trieste glimlach. ‘Met jou is het almaar boete, en nooit de zonde.’ Die zin is pijnlijk en geestig tegelijk – een wrange grap die meer onthult dan verbergt. Zo laat Goemans overtuigend zien hoe jongeren humor gebruiken als harnas én als brug: om pijn te ontwijken, om iets uit te drukken wat anders onzegbaar blijft, om het leven net draaglijk genoeg te maken.

Als er al een kanttekening te plaatsen valt, dan is het misschien dat de plot zich vrij lineair ontvouwt. De tragiek van Jenny’s lot is voelbaar nog voor het werkelijk gebeurt, wat de ontknoping minder verrassend maakt, hoewel die weinig afdoet aan de impact van het verhaal. Eerder is het een onderstreping van de onafwendbare tragiek.

De verkavelingen is het volwassen debuut van een auteur die het ambacht met flair beheerst. Arthur Goemans is de naam.