Computercode Cthulhu: vlotte mix van humor en horror

(Deze recensie verscheen eerder in het Elf Fantasy Magazine)

Computercode Cthulhu is een boeiende mengeling van science fiction, detective, Lovecraftiaanse horror en Invasion of the Body Snatchers. In het Engeland van de nabije toekomst, in oorlog met de Verenigde Arabische Emiraten, is werk van levensbelang. Marcantonio Donizetti is dan ook blij met zijn baan bij Intel GB, tot er vreemde dingen gebeuren in zijn bedrijf. Reclamefilmpjes vertonen subliminale beelden van een woestijnstad, ongerelateerde bedrijven worden opgekocht en ‘ongelukjes’ hebben het ineens op Donizetti voorzien. Het lijkt erop dat iemand – of iets – de verloren fragmenten van het duistere Necronomicon bij elkaar wil brengen, en daarvoor bereid is Cthulhu zélf te klonen. Donizetti probeert de entiteit van de dader te achterhalen, maar diens macht groeit met ieder uur.

Het verhaal is goed: ondanks de Lovecraftiaanse bijvoeglijke naamwoorden leest het lekker door, volgepakt met leuke futuristische vondsten, typische zwarte humor, getuige het (helaas incomplete) Cthulhu-kwartet en een passend einde. Jammer genoeg worden sommige verhaallijntjes niet helemaal afgewikkeld, maar dat laat nog wat over voor de verbeelding.

Mijn editie van het boek was helaas minder goed afgewerkt, met een handvol grammaticale fouten en een soms ietwat scheve lay-out. Bovendien sprongen bij mij, net als bij De werelden van Vince-Crux, al snel diverse hoofdstukken los uit hun gelijmde kaft. Deze problemen zouden volgens de uitgever bij de verkoopexemplaren niet meer voorkomen. Tip: koop het boek en lees het binnen een week uit; mocht het alsnog uit elkaar vallen, dan kun je het ruilen voor een robuuster exemplaar.