Een verhaal met een lach en een traan

Olifantenpaadjes is het tweede boek van Sebastiaan Chabot. Eerder verscheen "De slaap die geen uren kent", die werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs 2020.

Olifantenpaadjes gaat over een gezin, dat geen gezin meer is vanwege een scheiding, dat ieder jaar naar de Zuid-Franse kust gaat om het leven van voor de scheiding na te bootsen. Waarschijnlijk is het de laatste keer als familie, want een paar familieleden hebben plannen zodat een gezamenlijke vakantie niet meer mogelijk is. Hoofdpersoon van het verhaal is de vader, professor Raad, die net gepensioneerd is. Raad wordt vaak vergezeld door Mimp de knuffelolifant. Mimp is een idee van de moeder van Raad, de olifant maakte ze uit een van haar grote stevige rokken. En zo laat Raad Mimp praten als het om emotionele kwesties gaat.

De cover valt meteen op met de rode achtergrond en de afbeelding van De grote parade van Fernand Léger.

Het verhaal begint met Raad die afscheid neemt op z'n werk, omdat hij met pensioen gaat. Na een hilarische scene in een kledingwinkel, maakt iedereen zich op voor de vakantie.

Het is een verhaal met een lach en een traan. De eenzame Raad, gescheiden en net gepensioneerd, die zich vaak verschuilt achter Mimp de olifant in benarde situaties waar zijn familieleden niet altijd blij mee zijn. Zijn ex-vrouw Rachel die opnieuw getrouwd is; de moeder van Rachel, Grant die ook vaak eenzaam is. De kinderen van Raad en Rachel, Sara en Gabriel die hun eigen weg gaan.

Al met al heb ik genoten van dit boek, waarin ook wat onverwachte dingen tevoorschijn kwamen.