Een poëtisch verhaal vol verbeeldingskracht

Paradise Garden van Elena Fischer vertelt het verhaal van de veertienjarige Billie. Ze woont samen met haar moeder Marika in een kleine flat en ze kunnen nauwelijks rondkomen. Maar dankzij haar moeders verbeeldingskracht en haar grote hart blijft Billies leven vol kleur. Op een dag, als ze voor het eerst in Billies leven op vakantie willen gaan, staat opeens Billies grootmoeder op de stoep. Kort daarna slaat het noodlot toe en gaat Billie op de vlucht in Marika’s oude Nissan.

Het verhaal word volledig verteld vanuit Billies perspectief. Het is vlot geschreven met hier en daar wat poëzie tussendoor. Deze bijzondere zinnen zetten je aan het nadenken!

Ook de band tussen moeder en dochter word zo goed beschreven dat hij als lezer voelbaar is. Het is mooi om te zien hoe geluk gevonden kan worden in de kleinste dingen en in de mensen om je heen, zelfs wanneer je leeft in armoede. De verbeeldingskracht die Billies moeder heeft speelt hierin een grote rol - een kracht die iedereen zou moeten hebben.

Toch kwamen sommige stukken op mij wat onrealistisch over, wat wellicht te maken heeft met de leeftijd en belevingswereld van Billie. Ook het einde kwam voor mij te snel, haar snelle gevoel van thuiskomen stond haaks op de opbouw van dit verhaal. Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat ze zich nu echt thuis voelt nu de puzzelstukjes op zijn plek vallen..