Dé thriller van 2020?

Toen ik begon in Het veilige huis, had ik geen idee waar de reis mij naartoe zou brengen.
Ja, naar Frankrijk, naar een idyllisch en afgelegen landhuis, afgesloten van de buitenwereld. Maar het hoe en wat was nog een volkomen raadsel. En dat raadsel bleef, waardoor ik tot op het puntje van mijn bank gedwongen werd, niet meer kon stoppen met lezen en mezelf verloor in het verhaal van Emily en Scott. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Emily is een heerlijk personage. Door haar levensstijl en houding ten opzichte van de wereld, vervalt ze van de ene op het oog onoplosbare situatie in de andere. Ze is een actrice zonder ooit een rol gekregen te hebben, wordt constant ontslagen bij andere uitzendbanen en dreigt ook nog eens uit huis gezet te worden door een fikse huurachterstand. En dan is daar Scott, haar redder in nood, die haar een ietwat vreemd voorstel doet, maar waardoor al haar problemen als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen. Emily gaat gretig op het aanbod in en verwelkomt haar nieuwe leven in Frankrijk als rechterhand van de vrouw van Scott op hun prachtige landhuizen en terreinen. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn, maar Emily negeert alle signalen ondanks dat ze voelt dat er iets niet klopt. Iets waar ze haar vinger niet op kan leggen. Het is het begin van een mysterieus verhaal, waarbij je constant op het verkeerde been wordt gezet en kleine brokjes informatie krijgt die uiteindelijk samenkomen in een explosief plot.

Het verhaal is geschreven vanuit twee perspectieven: Emily en Scott. Vooral de laatste heeft mij in het begin de stuipen op het lijf gejaagd. Scott is een huiveringwekkend personage, hij kruipt onder je huid en beneemt je zo nu en dan de adem. Door de beschrijving, zijn gevoelens en gedachten heb je het gevoel te maken te hebben met een psychopatische persoonlijkheid. Omdat Emily volledig voor zijn charmes valt, zou je haar toe willen schreeuwen om vooral rechtsomkeert te maken. Ze lijkt zijn slachtoffer, ook al heb je geen idee van wat precies. Door steeds maar een minuscuul puzzelstukje te geven, weet de auteur je te prikkelen en is de spanningsboog immens. Wat knap is, is dat deze spanning door het gehele verhaal heen blijft. Zodra namelijk de vrouw en dochter van Scott hun intrede in het verhaal maken, is het mysterie compleet. Zijn dochter spreekt geen woord en bij zijn vrouw krijg je de indruk dat ze daar opgesloten zit in haar ivoren toren, zonder uitweg en compleet onderdrukt. Maar klopt dit alles wel?

Downes heeft de gave om het verhaal zo perfect op te bouwen dat je weliswaar langzaam je vermoedens krijgt, maar tegelijkertijd twijfels. Het kan alle kanten op waardoor het geen moment voorspelbaar wordt. Natuurlijk zie je uiteindelijk hoe het zit, maar de weg daarnaartoe is in volle vaart en meedogenloos.
Het geheel is zo subliem geschreven, dat je na het omslaan van de laatste pagina geenszins teleurgesteld bent. Werkelijk alles klopt en niets van de uiteindelijke antwoorden is achteraf een deceptie. Sterker nog, het geeft een bizarre maar tevens logische verklaring voor alle mysterieuze gebeurtenissen die je door de ogen van Emily meemaakt en je leert Scott bijzonder goed kennen. Tel daar een vloeiende schrijfstijl bij op, die zo heerlijk leest dat je de omgeving om je heen volledig vergeet. Wees dus voorbereid dat Emily en Scott voor een paar uur je leven compleet gaan beheersen.
Al met al is Het veilige huis voor mij tot nu toe dé thriller van 2020 en het zal lastig zijn om dat te evenaren. Ik ben fan en zéér benieuwd naar het volgende boek van deze talentvolle auteur.