Spookverhaal of griezelig accuraat...

Het kan je bijna niet ontgaan zijn: Ogen der duisternis/Ogen van angst van Dean Koontz gaat de laatste tijd viral omdat hij gerept zou hebben in dit boek over Wuhan en een virus. Een vooruitziende blik, illuminati, een tijdreiziger; verschillende oorzaken en opvattingen passeren de revue over hoe dit mogelijk kon zijn, ondanks dat het in het verhaal om een totaal ander virus gaat en er in het oorspronkelijke werk, uitgegeven in 1981, wordt gesproken over Rusland. Pas in de latere editie werd het aangepast naar Wuhan, wat natuurlijk nog steeds een beetje gek en toevallig is.
Maar waar iedereen nog vrolijk aan het discussiëren was, raakte ik vooral geïntrigeerd door de flaptekst. Met recht een spookverhaal, dus ik ging vol nieuwsgierigheid er eens goed voor zitten om dit boek te lezen.

Tina heeft haar zoon Danny verloren door een tragisch ongeval. Net als ze haar leven weer een beetje weet op te pakken, wordt zij geplaagd door afschuwelijke nachtmerries waarin Danny om hulp schreeuwt en de dood hem op de hielen zit. Iedere keer als Tina volkomen overstuur wakker wordt, is zij er voor een paar minuten van overtuigt dat Danny nog in leven is. De wetenschap dat hij wel degelijk overleden is, verpletterd haar dan ook keer op keer en laat haar opnieuw in diepe rouw achter.
Op een nacht wordt Tina wakker na de zoveelste nachtmerrie, maar ditmaal door een geluid in huis. Gewapend gaat zij op zoek naar de indringers, maar het huis lijkt leeg, al moet zij alleen Danny’s kamer nog controleren. Met de nodige moed der wanhoop – ze vermijdt deze kamer waar ze kan – stapt zij naar binnen en treft een lege kamer aan. Tot haar oog op het schoolbord valt. Daarop staan de woorden: niet dood. Tina veegt ze uit, deze heeft zij vast in haar slaap geschreven.
Maar dan verschijnt de boodschap niet veel later weer en gebeuren er nog veel meer angstaanjagende dingen waardoor ze op onderzoek uitgaat. En dat had ze beter niet kunnen doen…

Ik raad aan om niet, net als ik, te starten met lezen in een pikdonkere slaapkamer. Gewapend met een lampje (ik beschik nu eenmaal niet over gevaarlijke voorwerpen) ben ik die nacht bijna mijn kat te lijf gegaan omdat ik behoorlijke angsten ontwikkelde toen ze alleen maar een vliegje op de muur wilde vangen en ik zowat een hartverknettering rijker was door deze vreemde geluiden in de nacht die ik even niet thuis kon brengen. Want het begin is letterlijk voer voor nachtmerries en toch een tikkeltje paranoïde te worden.
Maar wat zit het steengoed in elkaar! Door deze angstaanjagende gebeurtenissen loopt de spanning in rap tempo op, word je ook nog eens per direct gegrepen door het verhaal en wil je zelf het liefst in een ruk door voor de ontknoping. Alleen al wat dat betreft weet Koontz de lezer in het verhaal te zuigen.
Maar er is meer. Door gebruik te maken van angst en mysterie, afgewisseld met een psychologisch sterk verhaal over je leven weer proberen op te pakken na de ergste tragedie ooit, is het geheel beslist een meesterwerkje.
Voor de ware horrorfanaat is dit spookverhaal dan ook een heerlijk intens verhaal, waarbij je zeker aan je trekken komt als het gaat om paranormale verschijnselen.

Mocht je het boek willen lezen om het virus? Ook zeker doen! Je zou er bijna een samenzweringstheorie op zichzelf van kunnen maken. Werkelijk alles komt aan bod. Wat precies kan ik natuurlijk niet zeggen, dan zou ik de gehele plot verraden. Maar ook in dit opzicht zit het boek geniaal in elkaar en zou je ook daar bijna paranoïde van worden.
Wat je ook gelooft – toeval of bewust benoemen van Wuhan – het verhaal is er absoluut eentje om gelezen te worden!