Meedogenloos humoristisch

Ze zeggen wel dat karma een bitch is, maar vergeleken bij een bedrogen vrouw is zij een lieftallig engeltje. Dat bewijst Amy wel met haar sweet revenge in Even goede vrienden. Geen slachtofferrol, geen wanhopige smeekbedes, nee, niets van dat alles. Amy lost het briljant op als ze erachter komt dat haar verloofde en beste vriendin een affaire hebben. Ze blijft namelijk en doet alsof haar neus bloedt, speelt haar rol als aanstaande bruid met verve, maar ze trekt achter de schermen natuurlijk wel haar eigen plan.
Een bijzonder leuk uitgangspunt waarmee een verslavend verhaal is ontstaan.
Maar niet alleen Amy is meedogenloos. De humor van Jane Fallon vloert je met regelmaat, want dat is met recht de unieke kracht achter dit verhaal. Al is er natuurlijk veel meer.

Het verhaal dus. Amy is een actrice. Na rollen als ‘vrouw in pub’ en ‘vrouw in park’ heeft ze zowaar een rol te pakken waarvan het personage een naam heeft én zit ze in meerdere afleveringen. Tot ze uit de serie geschreven wordt, en dan nog wel omdat de actieve seriemoordenaar haar te pakken krijgt. Amy kan haar leventje in New York dan ook vaarwel zeggen en weer terug naar Londen, naar haar verloofde en beste vriendin. Ze besluit ze te verrassen, maar komt zelf voor een grote verrassing te staan: de twee mensen die ze het meest vertrouwt hebben haar duidelijk niet zo gemist als zij hen.
In eerste instantie stort haar leven in. Geen werk, geen huis; het is kortom een zooitje.
Maar ze weet zich te herpakken, op sublieme wijze, en plant haar zoete wraak.

Zoals gezegd is de humor in dit verhaal werkelijk genieten. Sarcasme, ironie en befaamde droge opmerkingen vliegen je om de oren. En toch bevat Even goede vrienden ook diepgang en een psychologisch tintje. Niet alleen in de vorm van het psychologische spelletje dat Amy speelt, maar ook in de ontwikkeling die zij gaandeweg doormaakt. Het ontwikkelt zich zo, dat je Amy als beste vriendin gaat zien. Met haar spontaniteit, vindingrijkheid en onzekerheden, is zij een personage waar je zonder meer herkenning in vindt, maar ook iemand waar je intens mee meeleeft. Haar manier om met de situatie om te gaan, is bewonderenswaardig juist omdat ze haar kwetsbaarheden niet onder stoelen of banken schuift, maar tevens omdat zij niet instort en alles en iedereen de schuld geeft. Sterker nog: ze probeert, ondanks de vele (vaak rond hilarische) tegenslagen, het beste van haar leven te maken.

Wat het verhaal extra leuk maakt, is dat je op een gegeven moment ook vanuit het perspectief van Mel – de voormalig beste vriendin dus – te lezen krijgt hoe zij alles beleeft. Dit geeft het verhaal net dat beetje extra en zorgt ervoor dat alle kanten goed belicht worden. Geen eenzijdig verhaal dus vanuit één beleving, maar juist een ronde cirkel waarin alle personages hun rol perfect vertolken. Want werkelijk iedereen voegt wat toe en maakt het geheel af.
Naast dit alles zijn er de nodige terugblikken naar het verleden – ze kennen elkaar al sinds hun vroege jeugd – waardoor duidelijk wordt hoe deze destructieve vriendschap zich heeft geëvolueerd, waar bepaalde beweegredenen vandaan komen en het is meteen een goede karakterschets, waardoor verleden en heden een heerlijke aanvulling op elkaar vormen.

Jane is wat mij betreft zeer geslaagd in haar opzet en kan toegevoegd worden aan het rijtje met favoriete auteurs. No nonsense, heerlijk wegdromen, hardop lachen tijdens het lezen en hier en daar een plotwending die je beslist niet aan ziet komen. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een boek dat zijn weerga niet kent en waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan komt. Want in deze geschetste wereld wil je eindeloos vertoeven en het is dan ook geen wonder dat je het boek elke vrije seconde snel weer oppakt om verder te gaan. Kortom: verslavend lekker!