Oorlog kent vele vormen van verscheuring

Wat is haar naam’ is het indrukwekkende autobiografische romandebuut van Mathilda van de Hof. In dit bijzondere boek verweeft ze het verhaal van drie generaties vrouwen met haar eigen zoektocht naar identiteit en heling.

Centraal staat het ongelofelijke en waargebeurde verhaal van haar grootmoeder, Mathilda Frankenhuis. Terwijl haar baby in een kinderwagen in de tuin staat, wordt zij samen met haar man Abraham opgepakt, gedeporteerd en vermoord in Sobibor. De buurvrouw redt de baby door de kinderwagen door de heg te trekken. Zo overleeft haar dochter Tina — later Ineke genoemd — de oorlog en groeit op bij christelijke pleegouders.

Wat mij diep raakte, is hoe indringend het boek laat zien dat oorlog niet stopt bij de generatie die het meemaakt. Trauma’s werken door, soms generaties lang. Die realisatie zette me aan het denken — dit had ik me nooit zo beseft. Het boek houdt ons ook een spiegel voor: oorlog kent vele vormen van verscheuring. Of, zoals Van de Hof het treffend verwoordt met een citaat:
"A country is not just what it does, it’s also what it tolerates."

Mathilda schreef een buitengewoon moedig en openhartig boek. Ze spaart zichzelf niet. Verlatingsangst, mislukte liefdes, en de moeilijke relatie met haar broer — ze worden allemaal eerlijk en ongefilterd beschreven. Juist die kwetsbaarheid maakt het boek krachtig.

Wat dit verhaal extra bijzonder maakt, is de manier waarop het verteld wordt. Ondanks het zware thema is het vlot geschreven, met een sterke verhalende structuur die de lezer meesleept. De gedeeltes die zich in het verleden afspelen zijn cursief weergegeven en buitengewoon aangrijpend.

Voor mijn gevoel heeft Mathilda dit boek vooral geschreven als een helend proces. Het werkt toe naar een bewust en bevredigend einde:

Het is goed zo.