Tussen Nacho’s en Kippensoep

Ik ontmoette Relinde de Graaff op de boekenmarkt in Deventer. We stonden samen onze boeken aan te prijzen in de kraam van het platform Bestelbijdeauteur.
Relinde is actrice, stemactrice en presentatrice. 'Het is goed zo' is haar debuut als auteur.
We raakten in gesprek over zelfuitgifte. Haar boek viel meteen op: een prachtig verzorgd exemplaar, met een afgesneden hoek. Alleen… het thema sprak me in eerste instantie niet zo aan. Een zelfhulpboek, dacht ik, over hokjesdenken en een onvervulde secundaire kinderwens. Ik behoor vast niet tot de doelgroep.
Zestig bladzijden later was ik volledig om. Relinde wist het me nog eens helder uit te leggen.

Ik las de epub-versie en begon enthousiast aan hoofdstuk 2. Ik scrolde even terug: hoofdstuk 1 stond er écht niet in. ‘Wat een blunder,’ dacht ik nog, ‘heeft niemand dat gezien?’ Mijn misplaatste gevoel van superioriteit zou nog vaker op de proef worden gesteld. En ja, op een bepaald moment vroeg ik me af: moet er niet ergens seks in dit boek? Gelukkig had Relinde daar ook aan gedacht.

Wat een geweldig en intelligent geschreven boek. Relinde rekent af met alle conventies en weet je steeds opnieuw te verrassen. Het voordeel van een epub is dat je niet vooruit kunt bladeren, waardoor de wendingen nog onverwachter komen. Ik ben jaloers op de manier waarop zij haar eigen pad kiest en er tegelijkertijd een meeslepend verhaal van maakt – een verhaal dat me tot de laatste bladzijde wist te boeien. Je moet het wel durven: de onconventionele stijl zal niet iedereen aanspreken, maar daar is Relinde zich terdege van bewust.

“Wacht even,” onderbreekt uitgeefster Daniela mijn flaptekst. “Maar wat is het genre eigenlijk? Fictie of non-fictie?”

Die scheidslijn is onzichtbaar. Wat is waar, wat is verzonnen? Het is een beladen onderwerp, en Relinde balanceert knap tussen humor en het verdriet daaronder. Dat verdriet komt soms hard of schrijnend binnen, waardoor ik me als lezer afvraag: wordt humor hier niet juist een wapen?

Tegen het einde probeerde ik het zelf een naam te geven: is dit een soort magisch realisme? Relinde zal waarschijnlijk hoofdschuddend denken:

“moet een boek anno nu eigenlijk nog in een hokje passen? Dit genre-fluïde boek, met zijn interactieve elementen, biedt in elk geval een unieke leeservaring.”

En dat is geen woord te veel gezegd. Het boek eindigt zelfs met een bijzondere luisterervaring. Het haalde de longlist van de Literaire Parel, las ik op de website hetisgoedzo.com. Wat mij betreft had het daar zeker niet hoeven blijven steken.
Ik hoop dat het niet bij één boek blijft!