Nederlandse topthriller in Italiaanse sfeer

'Wie of wat er verantwoordelijk is voor het feit dat zij daar levenloos ligt, is onbekend. Maar de sirocco waait. Hij waait in juni en er is een meisje gesneuveld. Er ligt een dood meisje op het strand.'

Moordenaarsstorm is het eerste deel van een tweeluik geschreven door Inge Ipenburg. Het is de start van de Siciliaanse Kronieken. Het tweede deel, De mannen vallen, wordt verwacht in juni 2019.

Maxine ‘Max’ Steenstra woont in een Siciliaans dorp. Iedere ochtend doet zij haar lichamelijke oefeningen op het plaatselijke strand. Ook als er op donderdag 16 juni 2016 een bloedhete sirocco over het eiland raast. Als zij echter op haar gebruikelijke plekje aankomt, ziet zij op een bankje het dode lichaam van een meisje. De Nederlandse politie-inspecteur Wil Heerema viert toevallig zijn vakantie op het eiland. Hij wordt belast met het onderzoek. Als duidelijk wordt dat Max al een aantal weken in de gaten wordt gehouden neemt de zaak een heel andere wending. Door wie wordt zij geobserveerd? En is er een verband met de gepleegde moord?

Inge Ipenburg heeft een heldere en duidelijke manier van schrijven. Door onverbloemd taalgebruik, hier en daar voorzien van een originele quote, weet zij de lezer vanaf het begin het verhaal in te trekken. In een heel fraaie afwisseling wordt de sfeer van de locatie gecombineerd met de continu aanwezige spanningsboog in het verhaal. De sfeer op het eiland is daadwerkelijk voelbaar. De locale gebruiken in het dorp worden heel geloofwaardig in het verhaal ingepast. De liefde van de auteur voor Siciliië spat werkelijk van het papier af.

'Als je totaal buiten zinnen bent en er is niemand of niets waarop het reflecteert, is het uiteindelijk niet de uitputting die je stil krijgt; het is de zinsloosheid die alle energie uit je laat ontsnappen als lucht uit een ballon.'

De personages in Moordenaarsstorm zijn heel vakkundig uitgewerkt. Met name Max leren we als lezer echt goed kennen. Enerzijds door haar belevenissen, maar voornamelijk door de manier waarop Inge Ipenburg de diverse emoties van Max vormgeeft. Je kunt heel goed zien dat hier niet alleen een auteur aan het werk is, maar vooral iemand die op de kleinkunstacademie heeft geleerd hoe je moet inleven in een rol. De combinatie van deze twee factoren levert een waar leesgenot op.

Samenvattend moge duidelijk zijn dat er een topproduct van eigen bodem is verschenen. Het goede nieuws is, dat we niet lang hoeven te wachten op een vervolg met de dezelfde hoofdrolspelers. Heel mooi om te zien is hoe met de afsluitende cliffhanger het geduld van de lezer wordt op de proef wordt gesteld.