Voormalig hoofdinspecteur bij de politie Gert van Beek maakt met Meneer Heineken, het is voorbij op rijpe leeftijd zijn debuut als auteur. Dat denk je tenminste wanneer je dit boek ter hand neemt. Niets is minder waar, het verhaal zelf is geschreven door een ghostwriter. Dit wordt trouwens zeer uitdrukkelijk in het dankwoord achteraan vermeld.

Persoonlijk heb ik de ontvoering van Meneer Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer slechts vanop grote afstand kunnen volgen. De politie was toen helemaal niet gul met het vrijgeven van informatie. Het karige nieuws hierover werd dan nog eens extra gefilterd en gecensureerd door de Vlaamse media. Toch vond ik dit ruim dertig jaar geleden een belangrijke en spannende gebeurtenis. Wat me in dit boek, ondergebracht in de categorie true crime, in het bijzonder heeft geboeid was het onderzoek door de ogen van de politie. Het gaat in dit geval over werkelijk gebeurde feiten; hier komt geen fictie aan te pas. Met oog voor details volg je stap voor stap het verloop van het onderzoek en word je als lezer een kijkje achter de schermen bij de politie gegund.

Oud-inspecteur Gert van Beek, met bijzondere dank aan zijn ghostwriter Gert Jan de Vries, brengt het verloop van deze spraakmakende ontvoering op een vlotte wijze aan de man. Het boek staat bol van de inside-informatie en geeft ook een flinke lading spanning vrij. De eerste hoofdstukken zijn eerder aan de zware kant, omdat daar de werking van de politie met al haar divisies wordt belicht. Dit is echter noodzakelijk om nadien de werkwijze van het rechercheteam op de voet te kunnen volgen. Eens deze droge materie achter de rug ligt stormt het verhaal lekker verder.

Jammer genoeg heb ik de eerdere versie van de feiten, geschreven door Peter R. de Vries, nog niet gelezen. Je kan veronderstellen dat het naast elkaar leggen van beide verhalen nog meer duidelijkheid over deze zaak zal scheppen. Het viel me op dat zowel de politie als de ontvoerders wel degelijk bepaalde situaties verkeerd hebben ingeschat en dat het onderzoek niet van een leien dakje is verlopen.

Waarschijnlijk een leuk detail dat helemaal niets met deze ontvoering te maken heeft: telkens ik tijdens het lezen de naam Doderer aantrof, dacht ik automatisch aan Joop Doderer….de zwerver Swiebertje! Is dit jeugdsentiment?