Twee helden verdienen nieuwe kans.

Hij wil geen echte held zijn, toch wordt hij het, of hij dit nu wil of niet. Marc Dane maakt deel uit van Nomade, een team van MI6. Geen levensgevaarlijke opdrachten voor hem; dat kan ook niet, zeker als je weet dat hij zijn dagen slijt achter de computer. Tot de dag waarop hij een vreselijke aanslag overleeft en al zijn teamleden het loodje leggen. Vanaf dan staat hij in het middelpunt van de actie, omdat er niemand anders meer beschikbaar is binnen Nomade. Dankbaar maakt hij gebruik van de hulp van ex-militair Lucy Keyes, hoofd van de Rubicongroep. Samen gaan ze stevig in het offensief, ze strijden tegen het oprukkende terrorisme.

'Met militaire precisie ademde Lucy Keyes langzaam en stilletjes weer uit en ze greep de dikke handdoek die hing aan de houder naast het bad.'

James Swallow heeft heel wat ervaring opgedaan als scriptschrijver. Dit merk je tijdens het lezen van Nomade. In een filmisch, beeldende taal zet hij passages neer die voor zich spreken. Een bruisende en mysterieuze start, waarmee je meteen wordt aangespoord om verder te lezen. De spanning en de verrukking worden echter niet de volle 500 pagina’s aangehouden. Spetterend blijft het de hele tijd niet. De auteur heeft ietwat te veel aandacht voor overbodige details. Met een mix van spionage en actie krijgt de lezer wel een bijzonder onderhoudend – soms wat voorspelbaar - verhaal voorgeschoteld, vol miraculeuze reddingen. Marc en Lucy moeten immers overleven, want de volgende delen van de nieuwe serie kunnen echt niet zonder deze twee protagonisten. Een te hoge dosis toeval, geluk en ongeloofwaardige toestanden zetten Nomade toch op de helling. De karakters zijn slechts mager uitgediept; hopelijk vernemen we meer over de twee hoofdrolspelers in de volgende delen.

'"Bom!" Een enorme storm van geruis schalde door de headsets van iedereen in de vrachtwagen en een hartslag later werden ook zij omvergeblazen door de explosie.'

Ook hier weer geldt de waarschuwing: schrijven is ook schrappen. Zelfs met een honderdtal pagina’s minder zou het boek niets verliezen aan kracht, integendeel. De befaamde schrijver Wilbur Smith prijst het boek aan als een niet weg te leggen must-read. Dit is, wat mij betreft, een brug te ver. Desalniettemin verdienen James Swallow en zijn twee helden in ieder geval nog een nieuwe kans.