Ondanks de beperkte omvang is dit een rijke roman

Haar kinderjaren heeft de Frans-Koreaanse Elisa Shua Dusapin (1992) doorgebracht in Parijs, Seoul en Zwitserland. Winter in Sokcho, prachtig vertaald door Andreas Dijkzeul, is haar literair debuut. Deze korte roman is onverwijld goed voor een bekroning met de Prix Robert Walser, alsook de National Book Award 2021 for Translated Literature.

Een anonieme vierentwintigjarige Frans-Koreaanse vrouw werkt als receptionist in een aftands pension in Sokcho, een Zuid-Koreaans vissersdorp niet ver van de grens met Noord-Korea. Op een ijskoude winteravond krijgt ze onaangekondigd een vreemde gast op bezoek. Yan Kerrand is een Franse cartoonist, op zoek naar een nieuwe inspiratiebron in dit sombere decor. Zijn echte belangstelling gaat evenwel uit naar het echte Korea; niet naar het ijzige Sokcho. Samen met de Fransman onderneemt de jonge ik-verteller een dagtocht naar de besneeuwde bergtoppen in de buurt. De twee overschrijden zelfs de Noord-Koreaanse grens. De tekeningen van de karikaturist maken iets in haar wakker, de jonge vrouw krijgt nieuwe inzichten over haar eigen leefwereld en over zichzelf als persoon.

'Het geluid van de pen was nu onafgebroken te horen, langzaam als een wiegeliedje. Voor ik in slaap viel, probeerde ik de beelden die hij in me had opgeroepen vast te houden, ze niet te vergeten, want ik wist dat ze verdwenen zouden zijn als ik de volgende ochtend zijn kamer zou binnengaan.'

Dusapin diept de belangrijkste personages scherp uit. De jonge vrouw zou wel de dochter van de Franse stripauteur kunnen zijn, toch beginnen de twee protagonisten meer tijd met elkaar door te brengen. Zo ontstaat hun opmerkelijke onderlinge relatie. Yan Kerrand staat afkerig tegenover de scherp gekruide oosterse keuken. De enorme verschillen tussen de Franse en Koreaanse cultuur komen duidelijk aan bod. Jun-oh is de vriend van de jonge dame, hij streeft zijn levensdromen na. Hij wil uitgroeien tot een beroemd model in Seoul. Zijn ijdelheid drijft hem zelfs zover dat hij plastische chirurgie zou overwegen om zijn doel te bereiken. De oude Park is de eigenaar van het pension, de knorrige man wijst graag zijn receptionist op haar plichten als werknemer. Haar moeder heeft een vergunning om fugu te bereiden, de kogelvis kan zelfs dodelijk zijn bij foutieve bereiding. De spanningen tussen moeder en dochter lopen soms hoog op. Ma is niet steeds consequent in de manier waarop ze praat over het imago van dochterlief.

'Opgerold onder de deken blies ik in mijn handen, wreef ze warm tussen mijn dijen. Buiten probeerden de golven nog weerstand te bieden aan de oprukkende vorst, maar ze werden steeds zwaarder en langzamer, totdat ze verslagen op de kust verbrijzelden. Ik kon pas slapen nadat ik me in mijn jas had gewikkeld.'

De schrijver hanteert een eloquente schrijftaal. In korte en tevens ongenummerde hoofdstukken vertelt ze over het leven in Korea zoals het is. Beeldspraak en het gebruik van metaforen verrijken de tekst. De thematiek levert in geen geval een mager verhaal op. De ik-persoon heeft geen al te best zelfbeeld. Ze lijdt onder een identiteitscrisis en heeft het moeilijk met haar afkomst. Ze is door haar Franse vader helemaal in de steek gelaten; dit wreekt zich en het heeft haar fragiel gemaakt. Winter in Sokcho is, ondanks de beperkte omvang, een rijke roman.