Hoe is dit in hemelsnaam mogelijk?

Met The Puppet Show, het eerste deel van een thrillerserie, won de Britse thrillerauteur M.W. Craven (1968) de felbegeerde CWA Gold Dagger 2019. Hier rijst meteen de vraag: waarom is het bekroonde verhaal (nog) niet vertaald naar het Nederlands? In het boek maak je immers uitgebreid kennis met de hoofdrolspeler Washington Poe, alsook met Tilly Bradshaw, zijn beste vriendin en onmisbare vertrouwelinge. Een gemiste kans, tot nu toe. 

Zwarte zomer – het vervolgdeel – als eerste in de reeks lezen, betekent aldus starten met een deftige handicap qua voorkennis. Een ietwat lastige, doch helemaal geen onmogelijke opdracht.  De vertaling is van Fons Oltheten.

Zes jaar geleden is Elizabeth Keaton vermoord; haar lichaam wordt niet gevonden. Door toedoen van rechercheur Washington Poe heeft men de dader opgepakt en veroordeeld. Haar vader Jared Keaton, sterrenchef en psychopaat, vliegt achter de tralies. Tot Elizabeth plots verschijnt op het tijdelijke politiebureau. Totaal onmogelijk en toch… Poe bevindt zich in een erg penibele situatie; hij heeft een onschuldige man voor niets laten opsluiten. Iets klopt er niet, maar wat precies? Goddank krijgt hij steun en hulp van Tilly Bradshaw. Haar sociale vaardigheden zijn laag, haar talenten als data-analist onovertroffen.

'Poe gleed met zijn vinger langs de lijst totdat hij zag wat Bradshaw had gevonden. Zijn hart sloeg over. Het had hem de hele ochtend al aangestaard.'

M.W. Craven ('zeg maar Mike') heeft zijn decor alvast mooi uitgekozen. Het desolate landschap van Cumbria kent hij dan ook als zijn broekzak. In de noordwestelijke hoek van Engeland, dicht bij de grens met Schotland, liggen zijn roots. 

Ook zet de schrijver excellente personages neer die hij voortreffelijk typeert. Protagonist Washington Poe draagt zijn getroebleerde verleden met zich mee. Voor hem staat gerechtigheid boven alles, zelfs boven de wet. Tilly, die eerder geïsoleerd leeft van de buitenwereld, kan bijna toveren met een computer in haar handen. Let evenwel niet op de kledij die ze draagt, of hoe ze zich gedraagt in gezelschap. De chemie tussen Poe en Tilly is heel speciaal; hun onderlinge vriendschap is intens. Hun interactie levert overheerlijk leesvoer op. Een solide duo – in geen geval een van dertien in een dozijn - dat heel wat perspectieven biedt voor een succesrijke reeks.

'Het net sloot zich. Zijn tijd begon op te raken. Hij kon het zich niet veroorloven tijd te verspillen aan zaken waarover hij geen controle had.'

Zwarte zomer heeft een gecompliceerde en spitsvondige plot. Mysterieus en quasi onmogelijk op te lossen. Dat laatste is echter zonder Craven gerekend; toegegeven, hij durft wel eens flirten met de geloofwaardigheid. Je moet dat gewoonweg naast je leggen en blijven genieten. De spanning loopt gestaag op; de apotheose bereikt morbide toppen. De scherpe randjes compenseert Craven met een vleug humor; op het juiste moment. Vertellen doet hij op een nonchalante heldere manier. Intussen heeft de auteur een eerste ontwerp klaar van The Botanist, werktitel van deel vijf (!) met zijn twee helden in een glansrol.

Is Zwarte zomer een echte whodunnit? Jazeker, alleen nog met één extra dimensie: hoe is het in hemelsnaam mogelijk?