Kijk ons nu eens

​Hans is vijftig gepasseerd, houdt van zijn vrouw Ingunn en van zijn kinderen Kristoffer en Kristina. Amanda, de dochter uit zijn vorige huwelijk met Sissel, ziet hij nog maar zelden. Hans werkt als spindoctor in het bedrijf van Olof. Deze laatste is helemaal in de ban van de leider van de sociaal-democraten, kandidaat-premier Salomon, die het niet goed heeft gedaan in de opiniepeilingen. Olof wil hem coachen en hem terug hot maken bij het brede publiek. Daarvoor heeft hij Hans nodig, want deze heeft Salomon ooit naar de sociaal-democratische partij geleid.

En dan is er het huwelijksfeest waarop Hans aan de feestdes de meer dan twintig jaar jongere Harriet leert kennen. Op dit feest zorgt een nogal gênant voorval tussen Harriet en Hans ervoor dat de twee elkaar blijven zien. Hoewel Hans aanvankelijk een aversie voelt voor Harriets doen en laten, vindt hij haar op een of andere manier toch aantrekkelijk en al vlug rijdt hij zijn eerste scheve schaats. Hans raakt zò aan Harriet verslingerd dat hij zichzelf niet meer in de hand heeft. Ze neemt hem volledig in bezit. Hans kan niet aan haar lokroep weerstaan, maar vindt het tegelijk sneu dat hij Ingunn zou moeten verlaten. Wat volgt is het intrieste relaas van de teloorgang van een huwelijk én, even later, van de affaire met Harriet zélf die prompt terug voor haar vorige partner kiest.

Naast deze hoofdverhaallijn ontwikkelt Geir Gulliksen ook nog het amoureuze antwoord van Ingunn, die na de scheiding eerst haar jeugdvriend opzoekt, op hem verslingerd geraakt en even later inruilt voor een Zweedse klimleraar. Daarnaast lezen we het verhaal van Olof die zijn secretaresse wil versieren en daarbovenop krijgt de lezer ook nog het verhaal mee van het scheefgelopen huwelijk van Salomon die het aanlegt met Hans’ eerste grote liefde, Pernille.

Misschien is dit wat van het goede te veel, maar het mag duidelijk zijn dat Geir Gulliksen de thema’s verliefdheid, huwelijk en ontrouw hoog op de agenda heeft gezet. Kijk ons nu eens lijdt dus wat aan thema-obesitas en wellicht kwam het het verhaal ten goede om enkele verhaalllijnen te schrappen.
Anderzijds raakt hij bij de beschrijving van het uiteenvallen van relaties heel precies de kern van de gevoelens die daarmee gepaard gaan. Of zoals hij het zelf schrijft op p. 298: “Wat een wending: van fascinatie, hoop en verliefdheid naar peilloze teleurstelling, van het geloof in iets nieuws, groots en volledig overweldigends, iets wat je leven voorgoed zou kunnen veranderen, naar achterblijven als een nog armzaliger uitgave van jezelf, met alles van vroeger nog om je heen én met de nasmaak van teleurstelling – lauw speeksel in je mond, een soort misselijkheid.”

Geir Gulliksen beheerst de kunst om de lezer aan het boek te kluisteren. Aan het begin van het verhaal gaat hij daarvoor probleemloos de erotische toer op, maar wanneer de plot eenmaal goed op dreef is, slaagt hij er in naar de diepte te gaan en de lezer mee te nemen in de psycho-sociale werelden van Hans, Ingunn, Olof en Salomon. Wanneer alle mogelijke huwelijken en relaties op de klippen gelopen zijn, weet Gulliksen toch nog een zaadje van hoop te planten. Door Hans aan het einde van het verhaal een sms’je uit onverwachte hoek te sturen, kan hij weer openstaan voor een nieuwe liefde, zij het met een totaal andere dimensie.