Moordenaar zonder Gezicht

In Moordenaar zonder Gezicht zet Henning Mankell meteen de toon van wat een ijzersterke politiereeks zal worden. Terwijl elke roman uit de Wallanderreeks een boeiend relaas brengt van een sterk staaltje speurwerk, zorgt Mankell over alle boeken heen ook voor de breed uitgesponnen verhaallijn van Wallanders leven. Zo kan het niet anders of de lezer leert superflik Wallander ook kennen en waarderen als mens, met zijn kwaliteiten en met zijn kleine kantjes. Wallander wordt een vriend ...

Inspecteur Kurt Wallander en zijn speurdersteam worden in dit verhaal met een buitengewoon gewelddadige dubbelmoord geconfronteerd. Even lijkt het erop dat ze –ondanks de zeer schaarse aanwijzigingen- de dader te pakken hebben, maar wanneer blijkt dat die over een alibi beschikt, begint hun speurtocht van voor af aan. Het onderzoek raakt in het slop. Alle speurders worden op een andere zaak gezet en Wallander moet het alleen klaren. Maar is er meer, ook in zijn privéleven staat Wallander meer dan ooit alleen: zijn vrouw heeft hem zopas verlaten, hij krijgt het aan de stok met zijn dementerende vader, het contact met zijn dochter is zoek, zijn jeugdvriend Sten Widén lijkt zich niet meer voor hem te interesseren en Wallander beseft dat hij zijn zuster veel te weinig ziet.

Hij verwaarloost zijn gezondheid en zichzelf en als enige lichtpuntje is er de nieuwe procureur Anette Brolin. Wallander probeert afspraakjes met haar te versieren, maar nadat hij haar nogal onhandig benadert en zij haar huwelijk niet voor hem wenst op te geven, ziet hij in dat ook deze droom als een zeepbel uit elkaar spat. Als enige toeverlaat rest hem zijn doodzieke collega Rydberg, waarmee hij een veel sterkere band heeft dan met de andere speurders. In dit verhaal is Wallander misschien nog te veel de einzelreiter die het belang van teamwerk nog moet leren te waarderen.

Wallander staat in dit boek dus behoorlijk geïsoleerd, maar weet zijn collega’s zo te motiveren dat ze de daders uiteindelijk toch te pakken krijgen.

“Je bent een goede politieman” beaamt Rydberg aan het einde van het verhaal. Hiermee moet Wallander voort, ondanks alle twijfels over zichzelf en over de nieuwe maatschappij waarin hij terechtgekomen is. “Een maatschappij die nood heeft aan een ander soort politieman,” zoals hij aan het eind zelf zegt. De volgende boeken uit de reeks zullen bewijzen dat niemand minder dan hijzelf dat soort politieman is.