Bijzonder inkijkje

Het boek volgt de 2 kinderen, de ik persoon en Donnie. Ze zijn geen familie maar doordat hun moeders besloten in een commune te gaan werden ze wel familie.
In de commune is vooral veel mis. De leider van de commune verplicht ze op sommige dagen naakt te lopen en buiten patat en broodjes hagelslag eten ze niet veel anders. Ook wordt er niet tot nauwlijks naar ze omgekeken Na de dood van de communeleider komt er weer een nieuwe en daar wordt het zacht gezegd niet beter bij.

Het enige doel wordt weglopen, het liefst naar België want daar is de mayo veel lekkerder.

Tim Kamps zegt zelf in een interview voor de Volkskrant op 27 september 2018:
Het verhaal is autobiografisch, biografisch en fictie. Ik heb mijn eigen ervaringen uit de woongroep waarin ik opgroeide gecombineerd met die van een vriendin die als kind in een commune woonde, en ik heb er dingen bij verzonnen.

Ik moest erg wennen aan de manier van schrijven, het zijn korte stukjes, een soort van flashbacks die samen een verhaal vormen. Als je er eenmaal aan gewend bent leest het wel vlot. Tijdens het lezen raak je erg begaan met de kinderen en hoop je dat er een goede oplossing komt. Het laat ook de tekortkomingen van jeugdzorg in die tijd zien en helaas zullen sommigen zich daar nog steeds in herkennen.
Toch is het boek nergens te zwaar op de hand en weet Tim Kamps een soort luchtigheid door de zware onderwerpen te mengen.