Rauwheid, intensiteit en verwarring

Het boek Bloedblaren van Naomi Rebekka Boekwijt is een fictieve roman die gebaseerd is op haar eigen leven. Het boek draait om Liv die huisschilder is en zich steeds intensiever toelegt op de Crossfit sport en de verbouwing van haar vrijstaande huis De gedachten van Liv zijn heftig, maar, in meer of mindere mate, herkenbaar voor diegene met depressieve gevoelens "Ik ben niet zielig. Ik ben alleen overbodig."

Gaandeweg het boek duik je steeds dieper in de psyche en gedachten van Liz. Met andere mensen of groepen kan ze wel omgaan, "Maar meer op mijn hoede dan op mij gemak". Naarmate het boek vordert, wordt meer bekend over haar moeilijke relatie met haar vader en haar leven vroeger op school door middel van dagboekfragmenten en flashbacks. Haar destructieve handelingen zijn hiervan het gevolg en het is moeilijk voor Liv om daarvan af te komen want "als je mijn pijn wegneemt, blijft er niets van me over"

Het boek roept verwarring op, omdat er vaak geen duidelijke afbakening is tussen haar gedachten over vroeger en het heden. Ook blijven er vragen onbeantwoord over haar leven vroeger en haar toekomst. Enige kennis van crossfit is handig, maar geen must. De zwaarte van de oefeningen en de sport wordt goed beschreven. Daarentegen geeft deze verwarring ook heel goed weer hoe het in hoofd van Liv moet zijn. "Uiteindelijk ben ik altijd alleen. Omdat er toen ook niemand was."