Allemaal nèt niet

Dit boek kon ik gratis als e-boek lezen via de Vakantiebieb. Ik heb het uitgelezen, omdat ik geïnteresseerd was in het tijdperk waarin het zich afspeelt (jaren zeventig).

Om op dat laatste terug te komen, het is een wat vreemd boek waarin die jaren '70-sfeer vaak net niet goed overkomt. Ook is het verwarrend: hier en daar staat iets dat aan een bepaalde datum gekoppeld kan worden, zoals het stranden van het Veronica-schip (1973), en later de optredens van een band die als Doe Maar geïdentificeerd kan worden (eind jaren zeventig, begin jaren 80), en vermoedelijk het verblijf van Sid Vicious in New York (1979), al met al een periode van zo'n 10 jaar, maar de hoofdpersonen worden nauwelijks ouder, ontwikkelen zich niet. Voor iemand die de periode maar half/half heeft meegemaakt, is het niet altijd overtuigend. Ik had graag meer couleur locale willen zien, maar goed, het is geen nostalgieboek.

Er is niet echt een verhaal. daarvoor zijn het teveel losse stukjes (snapshots?) die geen samenhang hebben. Dat maakt dat er weinig spanning in het boek zit, het kabbelt maar een beetje voort. Aan het einde komen niet alle lijnen samen, waardoor ik me afvraag of bepaalde passages niet gewoon konden worden geschrapt.
Vandaar dat ik had gehoopt dat er wat meer viel te smullen van andere dingen.
Niet alleen de couleur locale ontbreekt, er is evenmin een fijne schrijfstijl. Het komt houterig over, als iemand die een (vergeefse) poging doet een Literair Werk neer te zetten. Allerlei thema's en motieven (zwemmen in zee, Man Ray de kat, de perikelen rondom de kunstenaars in de enclave) lijken aangeroerd te worden, maar er wordt niets mee gedaan. terwijl, door zo de nadruk erop te leggen, die verwachting wel wordt gewekt. Vergelijkingen vliegen vaak uit de bocht of zijn enorm knullig of gekunsteld. Het taalgebruik is erg slordig, onverzorgd, spreektaal, hoewel dat alleen de woordkeus is, want de ronkende vergelijkingen zijn dat beslist niet, en dat botst.

In het boek ligt de nadruk op seks en middelenmisbruik (tabak, alcohol, wiet, heroïne, coke...) en na een tijdje was ik het wel zat als er weer aan de flacon, de fles, of het glas werd genipt of alweer een sigaret werd opgestoken. Overkill. Of het een symool is voor afhankelijkheid (onafhankelijkheid van andere mensen, door afhankelijkheid van middelen) weet ik niet, omdat ik mij de jaren '70 wel herinner als het tijdperk van onbeperkt roken, van niet moeilijk doen over alcohol en daarnaast staat het bekend als het tijdperk van de psychedelica, wiet en speed. Dus het kan ook een redelijk accurate beschrijving zijn. Ik krijg te weinig handvatten om daar uitsluitsel over te krijgen.

Er zit hier en daar humor in, maar echt leuk is die niet. Eerder wrang, zoals de Ik doe wat ik doe-scène (die overigens ook veel te lang is om leuk te blijven). Link voor wie het lied kent: https://www.youtube.com/watch?v=IVJM7aIZaYM

Uiteindelijk denk ik dat het een halfslachtige autobiografie is, met veel eigen herinneringen aan het tijdperk, met commentaar op het tijdperk, in een flinterdun jasje van fictie.