Doorzichtig verhaaltje

Het verhaal wordt wisselend verteld vanuit de twee hoofdpersonen. Ze hebben ondanks elk hun heel eigen achtergrond geen eigen stem, waardoor je steeds even moet terugbladeren naar de titel van het hoofdstuk, zodat je weer weet wie "ik" is. Ja, allebei vanuit een "ik" geschreven en dat maakt het een-na-laatste hoofdstuk een grote perspectieffout.
Niet dat het boek verder veel soeps is. Je ziet de plotwendingen mijlen van tevoren aankomen, wat het ook saai maakt, want als er een onthulling komt, dan weet je al dat die eraan zat te komen, en inmiddels weet je ook wel dat het anders zit, omdat de hints daarvoor er ook al liggen. De wending in het een-na-laatste hoofdstuk is niet te voorzien, omdat die wending gewoon niet klopt. De uiteindelijke plottwist, de laatste alinea, was meer een deus ex machina die overigens de rest van het verhaal niet in een ander perspectief zet..
De personages zijn vlak, er zit weinig diepgang in. Het lijkt erop dat de auteur wilde afrekenen met een bekrompen milieu uit haar jeugd, maar niemand echt wilde kwetsen. Of wilde aansluiten bij dat in Nederland populaire literaire genre,
De schrijfstijl is gericht op moderne lezers: korte zinnen, geen moeilijke woorden, nergens een mooie passage die je zou willen herlezen. Verstand op nul en zo snel mogelijk uitlezen, die stijl.

En dan wordt bijna twee euro toch wel wat duur voor zo'n prul. Hopelijk kan iemand er in de Buurtbieb nog wat plezier uithalen.