Doodsaai drama

Ik las de versie uit de vakantiebibliotheek. Eerlijk gezegd las ik het niet helemaal, tot pagina 300 en het laatste hoofdstuk. Vanaf pagina 200 was ik diagonaal gaan lezen, zo tergend saai is het.

Het verhaal wordt door verschillende personen verteld, allemaal blijven ze maar doorzeuren over hoe ze zich voelen en hoe ze zich in het verleden voelden, en sowieso is er heel veel infodump. Echt een kijkje in de gedachten van de personages krijg je niet: wat echt van belang is wordt pas in het laatste hoofdstuk onthuld en voor die tijd krampachtig achtergehouden.
Geen van de personages gaat echt zelf op onderzoek, zelfs de rechercheurs verhoren alleen de hoofdpersonages, maar doen verder niets. Er zit totaal geen actie in het verhaal: niemand doet iets. Ja, er wordt gerookt en gedronken, maar veel verder gaat het niet.
Aan het eind komen er onthullingen die je met geen mogelijkheid aan had zien kunnen komen, want elke hint ontbreekt. Het lijkt er ook meer op dat er een einde aan gebreid moest worden.
Het verhaal gaat over een kind dat overlijdt. Echt, in het begin heb ik aandachtig proberen te lezen, maar dat de gebeurtenissen zich afspeelden op een bloedhete dag blijkt niet uit de tekst. Het is volkomen sfeerloos, zonder beschrijvingen van de omgeving en ook niet van het weer. Hoe het kind dood wordt aangetroffen wordt ook niet genoemd en er is niemand die daar iets over zegt wanneer dat relevant is. De hele opzet lijkt een tragisch ongeval te zijn, maar het wordt als moord behandeld door de recherche - wat volkomen ongeloofwaardig is.

Dit is typisch een boek waarbij de auteur hard inzet op emoties. Het is de bedoeling dat je je spiegelt aan de ellende van de hoofdpersonen (dat is veel meer dan alleen het overleden kind) en dan ontroerd raakt. Maar dat werkt niet bij iedereen, en dan hou je dit prul over, want behalve dat is er niets. Ik moest wel bijna huilen, maar dat is wegens de infantiele schrijfstijl.