Ongeloofwaardige lovestory

Ik kreeg dit e-boek gratis aangeboden via de Albert Heijn Bonuskaart nieuwsbrief.
De auteur kende ik niet, wat een schande is, want we zijn in dezelfde bundel gepubliceerd (Het Rotterdam Schrijft Boek). Jammer, want zo wist ik ook niet dat dit een deel twee van een serie is. Dat staat er niet bij en er wordt behoorlijk wat teruggeblikt in dit tweede deel, zoveel dat je deel een uiteindelijk niet hoeft te lezen.

Het verhaal wordt verkocht als thriller maar hoewel het spannend is met wie de hoofdpersoon nu weer naar bed gaat is het niet echt spannend-spannend. Daarvoor wordt er teveel op het (falende) liefdesleven van alle personages gefocust en nauwelijks op de zaak die opgelost moet worden. Sterker nog, de emotionele instabiliteit van de hoofdpersonen maakt hen ongeloofwaardig als rechercheur. Een rechercheur die bij het minste of geringste in huilen uitbarst vanwege haar eigen issues? Echt niet.
Daar komt bij dat het een soort politie-thriller moet voorstellen, de hoofdpersoon werkt immers voor de politie en vanuit die hoek wordt het verhaal verteld. Toch ontbreken allerlei details over het politieleven, waardoor het verhaal zeer ongeloofwaardig wordt. Zeker als ik het vergelijk met auteurs die wel weten hoe er bij de politie wordt gewerkt. Zo wordt nergens verteld hoe het team heet en waar ze opereren, het bureau zit ergens in Kralingen maar waarom wordt er niet samengewerkt met andere teams als er buiten het rayon Kralingen wordt geopereerd? Dat gaat zelfs zo ver dat de hoofdpersoon serieus overweegt om actie te nemen ver buiten Rotterdam... Misschien kan het wel, maar dan waarschijnlijk met veel bureaucratie en dat zie ik ook niet terug.
Het is onduidelijk welke rangen de personages van de politie hebben en dus ook wat hun onderlinge beroepsmatige verhouding is. De hoofdpersoon heeft kennelijk geen vuurwapen. Er wordt geen lichamelijke training gedaan, hoewel fitheid ook bij de recherche belangrijk schijnt te zijn. Uiteindelijk lijkt "de politie" in dit boek een soort random vage kantooromgeving te zijn.
Belangrijker voor het verhaal is dat de rechercheurs geen speurneuzen zijn. De aanwijzingen komen hen een beetje aanwaaien. Bij gesprekken zijn ze weinig opmerkzaam, je leest nergens dat ze degene met wie ze spreken inschatten op basis van bijvoorbeeld non-verbale communicatie. Die vaagheid heeft het verhaal nodig, want zo kunnen enige informatiebronnen later in het verhaal makkelijker worden neergezet als onbetrouwbaar of leugenachtig. De hoofdpersonen hebben niks door dus de lezer krijgt onvoldoende informatie.
Dat geldt ook voor uitingen als "zijn tomtom gehackt", daar zou ik toch meer van willen weten. Hoe dan? Of op zijn minst: hoe dan ongeveer en waarom kan dat ineens zo snel?

Het boek speelt zich af in Rotterdam maar helaas is er op het noemen van enkele locaties weinig Rotterdamse coleur locale te bespeuren. Dat draagt bij aan de algemene oppervlakkigheid van het verhaal.

Wat wel uitgebreid uit de doeken wordt gedaan zijn de sores van alle personages. Werkelijk geen enkel personage is normaal, gezond en/of redelijk gelukkig. Dat geldt niet alleen voor de hoofdpersonen, maar voor elk personage waarover meer dan een paar woorden wordt gezegd. Het leidt verschrikkelijke van het eigenlijke verhaal af, wat misschien maar goed is ook, want dat heeft weinig om het lijf. En dat is jammer, want de plot zelf is redelijk interessant. Toch zijn veel aspecten niet voldoende uitgewerkt, concreet (spoiler): het begint met zelfmoorden, maar van die modus operandi stapt de moordenaar om onbekende redenen af. Hoe de moorden worden gepleegd, wordt nergens verteld, hoewel aan het begin dat scenario vrijwel uitgesloten werd.

Uiteindelijk vind ik dit meer een soort psychologisch iets dan een thriller., het heeft met al het lief en leed meer weg van een boeketreeks noir.