Mooi, ontroerend verhaal, maar weinig spanning

“Gebroken soep” is een van die boeken waar ik het als kind erg lastig mee had om uit te krijgen. Ik weet niet meer juist hoe oud ik was, toen ik het voor het eerst las, maar ik herinner me wel nog hoe ik het na een paar hoofdstukken heb weggelegd.

Ik moet nu bekennen dat ik niet begrijp waarom. Ik heb het boek opnieuw gelezen en vind het veel beter dan ik het in eerste instantie vond.

Jenny Valentine schept voor ons een mooi verhaal over verlies en rouw. Rowan is haar broer Jack twee jaar geleden verloren, sindsdien loopt alles nogal in de soep. Haar vader is vertrokken en haar moeder is in een diepe depressie beland. Rowan kan niet anders dan alle taken in het huis op zich nemen. Tot een jongen haar een foto geeft. Hij zegt dat ze de foto laten vallen had, maar Rowan heeft het ding nog nooit gezien. Deze ene foto verandert alles.

Het is leuk om te zien hoe de personages doorheen het verhaal veranderen. Ze leren veel over zichzelf en over verlies. Hierdoor leren ze ons ook wat.

Wel gaat de schrijver soms nogal snel. In het begin gebeurt er eigenlijk vrij weinig, maar het plot op het einde maakt alles wel goed. Dit plot kun je niet voorspellen omdat er ook weinig dingen wijzen naar deze mogelijkheid. Als je alles terug leest, klopt het plot wel en begrijp je het ook, maar als je het boek de eerste keer leest zou je nooit kunnen raden waar het verhaal mee eindigt.

Dit verhaal is echt iets voor jou, als je houdt van emotionele verhalen die je leren over het leven. Niet echt een aanrader als je al niet zo graag leest en ook veel spanning in verhalen wil. Spanning ontbreekt hier namelijk een beetje.