Met Vliegen zonder vleugels schenkt Elisabeth Riphagen ons een spiegel voor de ziel.

Vliegen zonder vleugels schenkt de auteur ons haar openhartige kijk op Indonesië, op haar ervaringsreis. Verwacht echter niet dat je de cultuurshock zal voelen. Een culturele beleving kan je nooit volledig op papier vastleggen. Dit moet je zelf ruiken, voelen, proeven, zien en horen. Hoewel de auteur er wel in slaagt om dit aardig in beeld te brengen. Ze zet hier een bijzonder knappe prestatie neer. Als een ware kunstenaar schrijft ze de omgeving uit haar pen. In de cover stap je onmiddellijk tussen de bamboe en de tropische bladeren. Het nodigt je uit om met de auteur mee op reis te gaan.

Vliegen zonder vleugels is het verhaal van elk op zich mooie persoonlijkheden binnen de religieuze, culturele, politieke en maatschappelijke context van Indonesië. Vanuit de bril van de auteur gaan we samen op pad naar de verschillende grote eilanden. We worden ingewijd in het dagelijkse leven en gebruiken, hun geloof en hun voorschriften. Opnieuw telkens weer dat tikkeltje anders, maar in zovele opzichten dan ook weer gelijk. De auteur nodigt ons uit om het leven van binnenuit te ontdekken. Met haar beschrijvende pen dompelt ze ons onder in de couleur locale. Hoeveel personages er ook de revue passeren, welke kleine rol ze spelen, ze staan verschijnen uit de woorden en de zinnen. Dit komt omdat de auteur ons maximale inkijk geeft in hun uiterlijk, in hun gebruiken, maar -in het bijzonder- in hun gevoelens. Maar hoeveel de andere verhalen van de eilandbewoners me intrigeren, het boek ademt voor mij Roos en Selma uit. Zij zijn voor mij de hoofdrolspelers, zij slorpen telkens mijn aandacht op. Hun zorgen en hun precaire gezondheid, zowel fysiek of psychisch, raken mij diep. Samen met de emoties en de indrukken uit de ogen en het hart van de auteur, maakt het boek authentiek. Het zorgt er zelfs voor dat het voor mij als thuiskomen is, het brengt mijn persoonlijke ervaringen uit India naar boven.

De vele personages en scenes op de verschillende eilanden zorgen ervoor dat de verhaallijn hier een daar een beetje ingesneeuwd wordt. Hoe prachtig de introductie van de vele personages, plaatsen en verhalen ook zijn, soms werd het me net iets te veel. De brieven, e-mails van Roos, Selma en Pater Jos hebben mij telkens opnieuw in het verhaal gesleurd. Voor alle duidelijkheid: de rode draad en het slot van het verhaal zijn fantastisch. Ik denk gewoon dat er nog wat gedoseerd kan worden, waardoor de essentie van het hoofdverhaal en alle verhalen die er onderdeel van uitmaken, nog meer blijven hangen.

Ik kan niet anders dan dit openhartige en hartverwarmende boek van Elisabeth Riphagen aan te bevelen. De auteur slaagt er namelijk in om haar ervaringen zo neer te pennen, alsof ik daar als lezer gewoon aanwezig was, zonder dat ik mijn koffers hoef te pakken. Dit vind ik echt een bijzondere prestatie. Respect. Wat ik nog meer vind, is dat het verhaal niet enkel een reisverslag te noemen is. Het is zoveel meer. De auteur biedt mij een inkijk in haar hart, haar gevoelens, door haar ervaringen met ons te delen. Ik was– telkens opnieuw – geraakt door de talrijke getuigenissen. In het bijzonder de kijk op het moeilijke maar moedige leven van Selma en Roos. Dit was voor mij de vurige en zo menselijk tastbare verhaallijn. De levensbeschouwelijke thema’s worden zo tastbaar en dit telkens opnieuw in het licht van de religieuze, culturele, politieke en maatschappelijke context. Zo werd mijn aandacht telkens opnieuw in het verhaal getrokken. Ik kan maar met één zin afsluiten: met Vliegen zonder vleugels schenkt Elisabeth Riphagen ons een spiegel voor de ziel.