Het landschap in de hoofdrol

De Grenon heeft een hoofdrol. Het is een vergeten gebergte in de buurt van Milaan. De dalen zijn lang geleden grotendeels verlaten en ze zijn bezaaid met in verval geraakte gebouwtjes. De bossen zijn onaangetast en worden doorkruist met krachtige beekjes en spiegelgladde meren. Alleen de sneeuw op de zonnige kant van de bergtoppen zorgt door weerkaatsing voor wat licht aan de donkere schaduwzijde van het gebergte.

Dit is de geboortegrond van Bruno. Een kind van de Grenon. Een echte bergbewoner. Hij ontmoet daar Pietro, een zomerbezoeker. Pietro komt elke zomer met zijn ouders naar Grana om het verstikkende en drukke Milaan te ontvluchten. Deze enige twee kinderen in dat kleine plaatsje sluiten vriendschap. Samen en soms met Pietro’s vader trekken ze de bergen in.

Daar op de flanken van de Grenon blijkt dat voor beide jongens een andere toekomst klaarligt. Bruno blijft in de bergen. Pietro gaat de wijde wereld in als documentairemaker. Hij brengt heel wat jaren door in Nepal. Ze verliezen elkaar uit het oog, maar worden door een dramatische gebeurtenis weer bij elkaar gebracht. Pakken ze de vriendschap weer op?

Strijdlust, passie, vriendschap en verlies wisselen elkaar in een kabbelend tempo af. Het landschap is naar mijn smaak iets te triest en schaduwrijk, maar dat maakt het innerlijke gevecht dat Bruno en Pietro leveren niet minder mooi.