Is jong zijn waar het om gaat in het leven?

Alice, een vierenveertigjarige huisvrouw uit Brooklyn, heeft in haar leven een aantal definitieve keuzes gemaakt. Als moeder van een volwassen dochter en gescheiden van haar overspelige echtgenoot, zou ze een paar van die keuzes graag willen overdoen. Met behulp van een stevige make-over gaat ze de straat op als haar vijftien jaar jongere ik, vervuld van verwachting op nieuwe kansen, een nieuwe baan, een nieuw en beter leven.

Younger is vermakelijk en herkenbaar en zelden was het woord ‘feelgood’meer van toepassing op een boek. De lezer wordt het verhaal ingetrokken en leeft met Alice mee, met haar verwachtingen, haar liefde en hoop, haar verlangen om opnieuw te kunnen beginnen en haar angst voor de gevolgen van een web van leugens die ze onvermijdelijk heeft gesponnen.

Maar laten we even stilstaan bij de diepere gedachte in dit ogenschijnlijk zo luchtige leeswerk. De maatschappij waarin we leven, om het even of het verhaal zich afspeelt in de VS of in onze eigen achtertuin in het kleine, vroeger zo vriendelijke Nederland, dwingt ons om jong te blijven. Want oud staat vandaag de dag niet voor ervaring en levenswijsheid; oud staat voor suf, zwak, niet in staat om vlot mee te gaan in het bedrijfsleven, niet – o quelle horreur! – dynamisch, niet snel, niet ambitieus, niet competitief. Boven de leeftijd van veertig is het zo goed als onmogelijk om een baan te krijgen, vrouwen die een aantal kinderen hebben opgevoed en weer aan het werk willen zullen dus net als Alice flink aan zichzelf en hun c.v. moeten sleutelen om terug te kunnen keren tussen het werkende deel van de populatie. In Younger komt heel duidelijk ook de volgende afweging in beeld: moet een vrouw zo snel mogelijk trouwen en zichzelf laten verzorgen in een huwelijk met de man als enige kostwinner of zo lang mogelijk blijven werken en het huwelijk en het ouderschap opschuiven richting de uiterste houdbaarheidsdatum? Of moeten vrouwen gaan voor alles, zonder enige terughoudendheid? Uiteraard vindt Alice niet alle antwoorden, het lijkt in dit overwegend luchtige werk ook niet de bedoeling. Wel vindt ze een uitweg uit haar doolhof van emoties en overpeinzingen.

Wat wel een beetje irritant is in het boek – maar dat kan het lezersplezier verder niet vergallen- is de vraag in hoeverre een vrouw halverwege de veertig er zonder verregaande ingrepen uit kan zien als iemand van negenentwintig. De schrijfster probeert weliswaar een veilig achtergrond te scheppen door aantal keren te benadrukken dat Alice er altijd al jong uitzag voor haar leeftijd en door extreem sporten strak in haar vel zit, maar dan nog, na een doorgezakte nacht wakker worden in de armen van je toyboy, zonder make-up, in het genadeloze ochtendlicht? Naakt? Terwijl Alice zelf in de kleedkamer van de sportschool, kijkend naar de borsten van haar jonge collega, opmerkt dat “…haar borsten zaten zo hoog dat het deel onder de tepels aanzienlijk meer vierkante centimeters telde dan het deel erboven…”. Overigens allemaal erg geestig, net zoals het op een grappige wijze duidelijk gemaakte verschil tussen de manier van denken van iemand die echt in de twintig is of iemand die het probeert te faken. Zo kent Alice niet de voordelen van een ‘brazilian’ en kent de namen van de gangbare soft- en andere drugs in het uitgaansleven niet, en haar muzieksmaak loopt ook twintig jaar achter.

Het is duidelijk waarom van Younger een televisieserie is gemaakt in de beste traditie van Sex & The City en Desperate Housewives. Het boek visualiseert zich al tijdens het lezen en met het stijladvies van Patricia Field hoeft men er niet aan te twijfelen dat het kijken en genieten wordt.

Het lezen van Younger is een plezierige bezigheid en het is mevrouw Satran gelukt om een boek te schrijven dat een aangenaam mengsel is geworden van serieuze en minder serieuze onderwerpen, gehuld in een contemporain en geestig jasje.