Schrijven als therapie

Lize Spit is in 1988 in Viersel geboren.
Eva De Wolf is in 1988 in Bovenmeer geboren.
De ouders van Lize waren verslaafd aan alcohol en haar zusje leed aan dwangneuroses.
De moeder van Eva is een alcoholiste, de vader heeft zelfmoordneigingen en haar zusje een obsessief-compulsieve stoornis en een eetstoornis.

Geen wonder dat deze trauma's zo waarheidsgetrouw worden beschreven. De roman lijkt me semi-autobiografisch. Geleidelijk aan krijg je zicht op het vreemde gedrag van haar zusje Tesje. Als kind en als puber kan Eva niet onmiddellijk doorhebben, wat er juist aan de hand is. Voor de kinderen is het enorm frustrerend als hun ouder(s) voor hun verslaving kiezen en niet voor hen. Ieder kind zal anders reageren. Als er zoveel gebeurt waarover je geen controle hebt, zoek je controle over dingen die heel simpel lijken.

Met al die problemen thuis is Eva dan ook het perfecte slachtoffer. We zien haar vriendschap met Pim en Laurens evolueren Ze worden pubers en eerst brokkelen vriendschap en vertrouwen langzaam af tot het plots tot een uitbarsting komt. De wreedheid van het door de jongens bedachte spel en de invulling door Elisa vond ik wel over the top.

De afwisseling tussen die dag in het heden, de zomer van 2002 en de rest van het verleden gaf de roman de nodige schwung, want op sommige momenten vond ik hem toch te langdradig worden. Wel heb ik af en toe van haar (wrange) humor kunnen genieten. Leuk hoe ze ons naar de nineties terugbrengt aan de hand van enkele typische zaken voor die tijd. Haar schrijfstijl leent zich ook uitstekend om de hypocrisie in zo'n dorpje voelbaar te maken.

Ik twijfelde tussen 3 en 4 sterren maar vond het al bij al toch een knap debuut. Als je in je jonge leven al zoveel hebt meegemaakt en je kan je ervaringen op deze manier verwerken... best bewonderenswaardig!