Het wordt beter.

De hoofdpersoon uit het het boek is Wobie, een koosnaampje van de schrijver. Het boek laat zien dat je, opgroeiend in een open milieu (moeder is arts, vader is de schrijver Bart Chabot), toch enorm kunt worstelen met je gevoelens, de aanvaarding van je seksuele geaardheid en de daarbij behorende onuitgesproken dwang vanuit je omgeving om daarvan rekenschap te geven.
Dit boek heeft 3 delen, ieder over een tijdperk in Wobie’s leven, genoemd naar de jongen die een belangrijke rol speelde in zijn leven op die leeftijd. Door te blijven wachten met het openlijk vertellen van zijn seksuele voorkeur, al geven zijn familie en de mensen om hem heen daartoe alle ruimte, wordt het isolement van Wobie steeds groter, ook binnen het gezin. Pas als hij studeert in Amsterdam en daar een keer slaapt met een jongen vindt hij de moed om met kerst thuis te vertellen wat iedereen al heel lang weet.
Het verhaal heeft me echt geraakt. Mijn hart brak af en toe voor Wobie, met zijn grijze mist in zijn hoofd die steeds dikker werd…Het is ontroerend en heel openhartig geschreven, zonder zwaar te worden.