Lezersrecensie
Wanneer littekens spreken.
Vuurrood van Ryanne Veldkamp is deel 3 uit de serie Water&Vuur. Een New Adult-serie waarin telkens twee andere personages centraal staan. De delen zijn zelfstandig te lezen, maar eerdere hoofdpersonages laat Veldkamp in haar volgende delen terugkomen.
In Vuurrood staan Kjeld en Ivy centraal – twee mensen die elk op hun eigen manier getekend zijn door een traumatische schuurbrand uit het verleden. Het verhaal wordt weer vanuit 2 perspectieven verteld. Veldkamp weet opnieuw een diepgaand en hoopvol liefdesverhaal te vertellen, met ruimte voor kwetsbaarheid, herstel en onverwachte kracht.
Kjeld, de broer van cafetaria-eigenaar Joey, heeft zijn leven na de pijnlijke scheiding van Patty, weer enigszins op de rit dankzij zijn eigen sportschool. Toch blijft hij worstelen met de littekens die hij overhield aan de schuurbrand van dertien jaar geleden – zowel de zichtbare als de emotionele, mede doordat Patty ze afzichtelijk vond. Het feit dat hij destijds niet iedereen wist te redden, drukt ook zwaar op zijn geweten, en liefde of een nieuwe relatie lijkt voor hem voorlopig uitgesloten.
Ivy, vriendin van Liva uit deel 2 en werkzaam in Joey’s cafetaria, draagt haar eigen brandwonden mee. Ze probeert haar leven op te bouwen en een baan te vinden in het onderwijs. Die zoektocht is spannend en kwetsbaar, maar ook hoopgevend. Vooral de manier waarop kinderen met haar omgaan – zonder oordeel, puur en open – vormt een mooi contrast met hoe volwassenen vaak reageren. Het maakt haar ervaringen pijnlijk én krachtig tegelijk.
Een prachtige bijrol is weggelegd voor Zoë, Ivy’s zusje met het syndroom van Down. Zoë brengt warmte, humor en een ontwapenende eerlijkheid in het verhaal. Haar aanwezigheid zorgt voor lucht en licht in een verhaal dat diepe thema’s niet schuwt, maar ze juist in balans weet te brengen met liefde en familiebanden.
De band tussen Kjeld en Ivy groeit langzaam maar oprecht. Er is geen sprake van een plotselinge romance, maar van twee mensen die elkaar voorzichtig leren vertrouwen en zich openstellen, ondanks hun verleden. Veldkamp schrijft met gevoel, zonder te vervallen in sentimentaliteit, en haar personages blijven geloofwaardig en gelaagd.
Vuurrood is een prachtig geschreven roman over pijn, acceptatie en liefde. De rol van Zoë, de ontwapenende eerlijkheid van kinderen, en de kwetsbaarheid van de hoofdpersonen maken dit tot een bijzonder en hartverwarmend boek. Een aanrader voor wie houdt van emotionele diepgang in feelgoodverhalen – en van hoofdpersonen die echt iets te overwinnen hebben. Haar volgende deel Vuurzee staat al klaar. Ik hoef deze prachtige serie gelukkig nog niet vaarwel te zeggen.
In Vuurrood staan Kjeld en Ivy centraal – twee mensen die elk op hun eigen manier getekend zijn door een traumatische schuurbrand uit het verleden. Het verhaal wordt weer vanuit 2 perspectieven verteld. Veldkamp weet opnieuw een diepgaand en hoopvol liefdesverhaal te vertellen, met ruimte voor kwetsbaarheid, herstel en onverwachte kracht.
Kjeld, de broer van cafetaria-eigenaar Joey, heeft zijn leven na de pijnlijke scheiding van Patty, weer enigszins op de rit dankzij zijn eigen sportschool. Toch blijft hij worstelen met de littekens die hij overhield aan de schuurbrand van dertien jaar geleden – zowel de zichtbare als de emotionele, mede doordat Patty ze afzichtelijk vond. Het feit dat hij destijds niet iedereen wist te redden, drukt ook zwaar op zijn geweten, en liefde of een nieuwe relatie lijkt voor hem voorlopig uitgesloten.
Ivy, vriendin van Liva uit deel 2 en werkzaam in Joey’s cafetaria, draagt haar eigen brandwonden mee. Ze probeert haar leven op te bouwen en een baan te vinden in het onderwijs. Die zoektocht is spannend en kwetsbaar, maar ook hoopgevend. Vooral de manier waarop kinderen met haar omgaan – zonder oordeel, puur en open – vormt een mooi contrast met hoe volwassenen vaak reageren. Het maakt haar ervaringen pijnlijk én krachtig tegelijk.
Een prachtige bijrol is weggelegd voor Zoë, Ivy’s zusje met het syndroom van Down. Zoë brengt warmte, humor en een ontwapenende eerlijkheid in het verhaal. Haar aanwezigheid zorgt voor lucht en licht in een verhaal dat diepe thema’s niet schuwt, maar ze juist in balans weet te brengen met liefde en familiebanden.
De band tussen Kjeld en Ivy groeit langzaam maar oprecht. Er is geen sprake van een plotselinge romance, maar van twee mensen die elkaar voorzichtig leren vertrouwen en zich openstellen, ondanks hun verleden. Veldkamp schrijft met gevoel, zonder te vervallen in sentimentaliteit, en haar personages blijven geloofwaardig en gelaagd.
Vuurrood is een prachtig geschreven roman over pijn, acceptatie en liefde. De rol van Zoë, de ontwapenende eerlijkheid van kinderen, en de kwetsbaarheid van de hoofdpersonen maken dit tot een bijzonder en hartverwarmend boek. Een aanrader voor wie houdt van emotionele diepgang in feelgoodverhalen – en van hoofdpersonen die echt iets te overwinnen hebben. Haar volgende deel Vuurzee staat al klaar. Ik hoef deze prachtige serie gelukkig nog niet vaarwel te zeggen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Maria
Gesponsord
In 1938 vluchten de Freuds van Wenen naar Londen, waar Anna Freud weeshuizen opricht en op zoek gaat naar erkenning en hechte vriendschappen.
De jonge, verloren Ambre komt na een mislukte zelfmoordpoging in een hotel in de bergen terecht, waar ze zichzelf en het leven opnieuw leert te ontdekken.
