De Eyckenhof sluit je in je hart.

Na het overlijden van baron Bartolt verkeert bungalowpark De Eyckenhof in zwaar weer. Het ooit zo charmante kasteeltje dat bij het park hoort, raakt steeds verder in verval, en de beheerders Henk en Rosie kunnen door de teruglopende inkomsten nauwelijks het hoofd boven water houden. Zoon Joost en kleinzoon Aloys hebben ieder hun eigen strijd – zowel op het gebied van werk als de liefde.
Dan is er ook nog Charlie Blum, die een huisje op het park erft van haar oom, een kunstschilder. Tot haar verrassing ontdekt ze dat haar oom daar een tweede leven leidde, wat haar ertoe brengt om met een frisse blik naar haar eigen relatie te kijken. Wanneer Per Quinn, een toegewijde maar zwijgzame architect, zich het lot van het kasteeltje aantrekt, lijkt er hoop te gloren.

Jackie van Laren weet opnieuw te betoveren met haar vlotte, humoristische schrijfstijl, die maakt dat er regelmatig een glimlach op je gezicht verschijnt. Dit weet ze moeiteloos te combineren met diepgang en actuele thema’s. In De Eyckenhof passeren erfeniskwesties, seksuele geaardheid, autisme, huiselijk geweld en migratie de revue, zonder dat het verhaal zijn luchtigheid of warmte verliest. Zoals op de achterflap staat; Het voelt als thuiskomen.
De personages zijn realistisch en goed uitgewerkt: je sluit ze al snel in je hart, maar soms wil je ze net zo lief een schop onder de kont geven. Het is bovendien een feest van herkenning dat ook personages uit eerdere boeken kleine bijrolletjes krijgen, wat de wereld van Jackie van Laren extra levendig maakt.

Net als bij Een goed hart levert Van Laren hier een flinke pil af, maar eentje die absoluut de moeite waard is. De Eyckenhof is een warme, meeslepende roman over verlies, doorzetten, liefde en een nieuwe toekomst opbouwen –eentje die je met een glimlach én stof tot nadenken achterlaat.