Hoop op een mooiere wereld.

Salìm verzamelt boeken uit door bombardementen verwoeste huizen in Aleppo. Tot hij met zijn vader de stad ontvlucht met de hulp van mensensmokkelaars. Het wordt een tocht vol ontberingen en bedrog.
Fatma is gelukkig in Damascus, ook al is haar vader streng en haar broer veranderd. Dan verhuizen ze naar Raqqa, gaat ze naar de Koranschool en komen er geweren in huis. En Fatma krijgt een fatale opdracht.

Twee verhaallijnen die afwisselend worden verteld vanuit Salim en Fatma en je een duidelijk beeld geven van een door oorlog totaal ontwricht land. Ieder op hun eigen manier krijgen ze te maken met een oorlog waarvoor ze niet gekozen hebben. Op hun tocht door de woestijn worstelen ze met hun vragen en hoop op een nieuwe toekomst.
Elk hoofdstuk begint met een gedicht van een Syrische dichter, daar zitten prachtige stukjes bij die het verhaal ondersteunen en indruk maken.
Abèd, de broer van Salim, had een rode gedichtenbundel, die Salim koestert. “Boeken houden geen kalasjnikovs tegen,” zei papa boos. “Dat doen ze wel, zei Abèd, als je maar weet hoe je ze moet gebruiken”.
Bij Fatma staat bovenaan op haar wensenlijstje: “De wereld mooier maken”. Maar ze twijfelt aan de manier waarop ze dat volgens Khalid kan doen. Zoals opa zei; “Het probleem was niet God of het geloof zelf, maar wat de mensen dachten ervan te begrijpen”.

Hoewel de verhaallijnen van Fatma en Salim totaal verschillend zijn leer je de beide kinderen goed kennen en kun je alleen maar wensen dat geen enkel kind dit mee zou moeten maken. Op school zie ik dagelijks kinderen die uit oorlogsgebieden komen, maar wat ze allemaal meegemaakt hebben blijft de vraag. Dat gaat ieder voorstellingsvermogen te boven.
‘Je kunt niet sneller volwassen worden. De oorlog zorgt er niet voor dat je sneller volwassen wordt. Het is gewoon de slechtste manier om de wereld te leren kennen.’

Doorlopen is fijn geschreven, korte hoofdstukken en niet te moeilijke woorden, waardoor het vlot leest. De cover is prachtig; wat donker van kleur, zoals de nacht boven de woestijn waarin de kinderen moeten lopen. De duistere ogen laten je voelen hoe het is om bespied te worden. Deze ogen blijven je nog lang volgen, net als het verhaal van deze twee vluchtelingen.

Dank je wel Uitgeverij La Zeta en Hebban dat ik dit boek mocht ontvangen en recenseren.