Fijne sfeer, maar niet Christies beste boek

Ik weet niet wat me overkomt. Ik ben in shock. Ik kan het niet meer aan. We hebben alweer een werkende vrouw in een boek over Poirot! Agatha Christie verwent ons, waar hebben we dat aan verdiend?

'Moord in Mesopotamië' speelt zich vreemd genoeg af in Mesopotamië. Van mijn geschiedenissen weet ik nog dat dat ligt bij de Tigris en de Eufraat, dus dat is nu Irak/Syrië. Die setting is meteen het pluspunt van het boek. De sfeer is hier uniek. We zitten middenin een opgraving, we kijken mee met een verpleegster die intrekt bij de archeoloog en zijn gezelschap en de opgegraven potten, scherven en andere 'rotzooi', zoals de verpleegster het omschrijft.

Helaas vind ik dit boek in andere opzichten zwakker. Het is nog steeds niet slecht hoor, ik heb het heel snel en met veel plezier uitgelezen, maar het hoge niveau van eerdere Poirot-boeken die ik heb gerecenseerd wordt voor mijn gevoel niet gehaald. Daar zijn drie oorzaken voor:

1. De personages
Het boek blijft qua personages veel te oppervlakkig. Het enige personage dat we echt goed leren kennen is het slachtoffer, maar ja, na 30% van het boek is dat pleziertje dus weg. De rest blijft oppervlakkig, waardoor het moeilijk is om mee te leven of echt argwaan te koesteren. Ik had ook de indruk dat het te veel personages waren voor de omvang van het boek. Ik zie liever drie verdachten die alle drie een persoonlijkheid hebben, die me alle drie bang maken of waarvan ik juist hoop dat ze onschuldig zijn, dan de grote cast van dit boek. Sommige personages hadden maar één hoofdstuk waarin ze meer dan een zinnetje zeiden en dat is zonde. Personages vormen het hart van elk verhaal, ook van een boek waarin plot een grote rol speelt (we zijn immers op zoek naar een moordenaar). De verpleegster, door wiens ogen het verhaal wordt verteld, is vrij stijf en mist vaak gevoel voor humor, al is het eerste hoofdstuk wel lekker venijnig en veelbelovend:

"Er hebben de wildste en belachelijkste geruchten de ronde gedaan, onder andere dat de belangrijkste getuigenverklaringen in de doofpot zouden zijn gestopt en meer van die onzin. Deze onjuiste berichten zijn hoofdzakelijk in de Amerikaanse pers verschenen."

Vooral venijnig als je bedenkt dat de verpleegster een uitgesproken Brits personage is met een afkeer voor alles wat vreemd is, haha. Jammer dat dat in Mesopotamië zelf niet verder wordt uitgewerkt, ze komt niet verder dan klagen hoe vies het is en prijzen hoe prima de maaltijden zijn.

2. De ontknoping
Ik wist wie de moordenaar was en wat de motivatie daarachter was. Christie bracht me op geen enkel moment aan het twijfelen. Het ligt er niet alleen dik bovenop, er is simpelweg geen andere mogelijkheid. Dat ik kan raden wie de moordenaar is, vind ik op zich niet zo erg, maar dit verhaal heeft behalve dat weinig om het lijf. Er zijn geen memorabele personages die het goedmaken. De sfeer doet gelukkig veel en het blijkt dat meerdere personages een geheim hebben dat voor mij wel een verrassing was, dus het is niet zo dat je niets nieuws ontdekt aan het einde van het boek.

3. De geloofwaardigheid
Kijk, Poirot hoeft van mij echt niet realistisch te zijn, zolang de details me maar niet storen tijdens mijn leeservaring. Hier was het hele plot gewoon bizar (en tegelijk dus makkelijk te raden). Ik kan het niet uitleggen zonder alles te verraden en dat is echt een doodzonde bij een detective, dus argumentatie kan ik niet bijvoegen. Ik ergerde me ook aan kleine dingen in de schrijfstijl. Zo wordt er door alle personages wel gezegd dat er een spanning was, alsof er onweer in de lucht hing. Eén personage omschrijft het beter: iedereen is te beleefd tegen elkaar. Maar dat wil ik niet van een personage horen, dat hoef ik niet in een beschrijving te lezen. Ik wil het zien. Ik wil de spanning voelen, ik wil de beleefdheid zelf opmerken voordat de personages het voorkauwen.

Zoals ik al zei, heb ik het boek ondanks mijn kritiek met veel plezier gelezen, vandaar dat de waardering een voldoende is. Het is ook leuk dat dit boek knipoogt naar 'Moord in de Oriënt Expres'. Al met al geen onaangename leeservaring, maar dit is wel een boek dat ik je alleen zou aanraden als je fan bent van Agatha Christie en niet als je nog niets van haar hebt gelezen, want het is niet de meest perfecte kennismaking met haar werk.