Kun je ten onder gaan aan jezelf?

"Loris kijkt naar de verlichte afdelingen en de heldere ramen van de patiënten en zou een van hen willen zijn, een bed willen hebben tussen de zieken, tussen de mensen die vannacht een belletje hebben om op te drukken, een infuus om mogelijke oplossingen door te laten lopen.”

Dit was niet helemaal mijn boek, misschien te hoog gegrepen? Misschien niet in een goede periode gelezen.
Want ik denk dat het toch wel een goed boek is. De schrijver won belangrijke prijzen met eerdere boeken.
Ik las het met tussenpozen, met veel andere boeken tussendoor. Had behoefte aan wat luchtigers. Ik kwam er wel steeds beter in.

Loris is geobsedeerd door ziekte, hij denkt steeds dat hij iets mankeert, voelt ook vanalles in z’n lijf, laat zich onderzoeken, maar de dokters vinden niks. Hij speurt internet af.., hij vlucht in lezen, al zijn het etiketten, of wasvoorschriften.. Lezen moet hij.

Je vraagt je af waar dit door is veroorzaakt.
We lezen ook steeds fragmenten over zijn jeugd die hij veel doorbrengt bij zijn grootvader op het platteland.
Zijn overbezorgde moeder hoopt dat hij haar droom gaat leven, vader kijkt op hem neer en gooit hem voor de voeten dat hij niet zichzelf kan bedruipen.

Eigenlijk leeft hij niet, hij bestaat.
Zijn vriendin wordt deze hypochondrische aard langzamerhand ook zat.

“Hij voedt zich al zijn hele leven met afbeeldingen, verzinsels, verhalen en leeft nu ten volle zijn eigen non-avontuur waarin hij het middelpunt is van alles, waarin hij de enige is die lijdt, de enige die niet in staat is binnen het nauwe keurslijf van de maatschappij te blijven, de enige die altijd pessimistisch is, altijd ziek, onbereikbaar, niet komt opdagen, het laat afweten, moeilijk doet, het is niet eens meer de moeite hem op te zoeken.”

Zit niet in ieder van ons onbewust het gevaar van zo weg te zinken, als de omstandigheden er maar naar zijn, of de ervaringen in de jeugd.. Als de angsten te groot worden.. Of als zekerheden wegvallen..
Of als je je anders voelt, er niet bij hoort, men je niet begrijpt..
Hoe neem je je plek in..
Ik kan me wel iets voorstellen en ook herinneren.
Bijzonder einde.