Te lezen als een goed glas wijn

Een groot plezier om te lezen. Rustig, onthaast, na elke pagina even van het boek opkijkend, om als een wijndrinker de afdronk van het gelezene tot je te laten komen.

Dat komt door de stijl van Jenny Offhill. De achterflap spreekt van pointillistisch. Dat is goed gekozen. De ‘punten’ bestaan uit tekstblokjes, gescheiden door een witregel: beschrijvingen, dialogen, citaten en e-mails. Meerdere van die blokjes per pagina. Het bindmiddel waarmee andere schrijvers de essenties aan elkaar plakken, laat Offhill achterwegen.

Dat geeft ruimte, visueel, veel wit op de pagina’s, maar vooral ook in het hoofd van de lezer. Aan jou om de betekenis van de stip in het groter geheel te duiden. Aan jou om in en uit te zoomen op de verhaallijn. Aan jou om mee te schrijven.

De verteller, een veertigjarige bibliotheekmedewerkster in New York, moeder van een tienjarige zoon en echtgenoot van een stabiele historicus, kruipt al snel onder de huid. Het leven is niet helemaal wat het ooit beloofde te worden – vooral vanwege de zorg om haar verslaafde broer – en de toekomst lijkt nog somberder. Het verhaal speelt rond de verkiezing van Trump (ze vermijdt het zijn naam te noemen) en is gelardeerd met onheilsvoorspellingen over het klimaat.

Een oorlogsverslaggever vertelt dat oorlog haast fysiek in de lucht te proeven is. Gevraagd naar wat hij in de VS proeft, antwoordt hij: alsof het land op een oorlog afstormt.

Toch is de toon niet overheersend somber. Er is ook veel humor en warmte. Kleine voorvallen, de omgang met andere moeders op het schoolplein, de manieren waarop ze aan geld proberen te komen voor het dure leven in New York, de e-mails die ze betaald beantwoordt voor een schrijfster die waarschuwt voor de ondergang.

Dit was mijn kennismaking met Jenny Offhill. De afdronk is lang en intens. Het smaakt naar meer. Op naar het ouder werk van haar.