Intieme, schijnbaar rommelige verhalen

De elf verhalen in Mijn documenten zijn niet autobiografisch zoals de titel lijkt te beloven, maar zitten er wel dicht tegenaan. Daardoor ontstaat samenhang en voelt het intiem. Een intieme blik in het leven van een gedreven schrijver, die met dertien-in-een-dozijnbaantjes, belast met de erfenis van het dictatoriaal bewind van Pinochet en worstelend met relaties zich een weg rommelt door het leven.

Op het eerste gezicht lijken zijn verhalen alledaags, rommelig, associërend, haast plotloos, maar ze zetten wél de hersens aan het werk. Bij nader inzien wordt er toch wat gezegd, ook al is het de vraag of wat je als lezer eruit denkt te halen hetzelfde is wat de schrijver er heeft menen in te stoppen. Niet dat dat wat uitmaakt.

Er is genoeg variatie. Een lange mop wordt ingekapseld, een verhaal wordt rondom een computer opgebouwd, er zijn jeugdherinneringen, er is een soort dagboek over stoppen met roken. De verhalen spelen zich grotendeels af in Santiago (Chili), een stedelijke samenleving die genoeg met de onze verschilt om het extra interessant te maken.

Het verhaal dat me het meeste aansprak, Juist of onjuist, combineert de sores van het gedeelde ouderschap van een gescheiden vader met de merkwaardige ontmoetingen die hij heeft met zijn expat-buren. De zorg voor zijn zoontje is teder, de wijze waarop hij botst met zijn buurman schaamteloos.

De schrijfstijl van Alejandro Zambra kan mij zeer bekoren. Hij behoort tot die schrijvers van wie je – althans: ik – meteen ook zijn andere boeken wil lezen.