Morgenrood baart Avondster

‘Agneta’s erfenis’ is een intelligent beschouwend historische roman over Agneta, enig overlevende erfgenaam van graaf Lejongård en broer Hendrik. Agneta heeft een gedreven blik op een meer liefdevolle en kansrijke toekomst voor zowel vrouw als man. Samen met Marit, een vriendin die ze kent uit haar studententijd in Stockholm, is ze een vroege voorvechtster voor Vrouwenrechten. Echter, noblesse oblige. Ze aanvaardt de erfenis van de Lejongård’s, wordt de nieuwe eigenaresse van Leeuwenhof en geeft -binnen de beperkingen van de standenmaatschappij begin 1900- opnieuw vorm aan de vrouwenbeweging.

‘Agneta’s erfenis’ is het eerste deel van een trilogie over de vrouwen van de Leeuwenhof (de Nederlandse vertaling van Lejongård). Corina Bomann heeft een voor mij aanvankelijk bevreemdend vertelperspectief gekozen. Al innerlijk beschouwend schrijft Agneta in verleden tijd over wat haar overkomen is en hoe daarmee om te gaan. Daarbij kreeg ik het gevoel in een rollenspel van kinderen onderling beland te zijn. Ontdaan van enig proza klonk haar verhaal als: ‘En toen was ik kunstenares. En toen overleed mijn vader. En toen was ik eigenaresse.’ Door gebruik te maken van deze verteltoon vanuit Agneta’s kijk beschreven krijg je als lezer het gevoel haar besluitvorming op de voet te volgen. Door haar gedachten zorgvuldig na te vorsen lukt het Agneta haar eigen plan te volgen, haar principes hoog in het vaandel te houden, niet over één dag ijs te gaan en steeds een stap verder te komen zonder krampachtig vast te houden aan een vastomlijnde uitkomst. Ondanks meerdere tegenslagen en dankzij haar veerkracht groeit het respect vanuit haar omgeving.

Als ‘Agneta’s erfenis’ een applicatie zou zijn, dan houdt Corina Bomann flink de spanning vast via update naar update tot een never ending update-slothoofdstuk. Daarbinnen weet Corina Agneta steeds weer opnieuw haar bugs te fixen. Proza voorbeelden:

“Lejongårds gaan altijd door, wat er ook gebeurt.”

“De meeste mensen zijn bang voor de nacht, ze denken dat daarmee aan alles een einde komt, maar de nacht is slechts de voorbereiding op een nieuwe dag. Je kunt het een niet van het ander scheiden.”

“Waarschijnlijk had mijn hart zich in het verdriet ingesponnen als een rups in zijn cocon.”

Door de langzaam ontvouwende onverwachte plotwendingen binnen een overkoepelende verhaal van de serie De vrouwen van de Leeuwenhof, kreeg ik pas een paar dagen na het beëindigen van het boek vat op de waardering. In plaats van de aanvankelijke vier sterren kreeg het boek van mij een upgrade naar vijf stralende sterren.