Een spannende romantasy!

Voor HarperCollins Holland mocht ik de Nederlandse vertaling van The Wind Weaver lezen en recenseren en ik ben echt positief verrast!

Dit boek is een NA romantasy en heeft een totaal andere insteek dan anders, wat ik echt heel leuk vond om te lezen. Het boek gaat over halflingen (fae) en hun strijd met mensen, maar tegelijkertijd ook over koninkrijken en hun strijd met elkaar - en echt veel werd er niet eens gevochten. Daarnaast was er een goede slow-burn in te vinden en kreeg ik middeleeuwse high-fantasy vibes van de setting. Wat wil een mens nog meer?

Ik heb echt onwijs genoten van de wereld waarin het boek zich afspeelt. Het komt wat traag op gang en in het begin vond ik dat wat jammer, maar later in het boek kon ik juist ontzettend genieten van de langzame snelheid van het boek. Door de trage vooruitgang voelde het boek erg rustgevend en kalmerend aan en kreeg je als lezer goed de kans om je echt in de setting te verdiepen.

De fantasywereld had voor mij erg veel weg van een middeleeuwse high-fantasy wereld, net als bijvoorbeeld die van de witcher. Alles was erg primitief (vervoer met paarden, geen enkele vorm van technologie, kastelen als verblijfplaats en nog meer), wat mij meteen heel enthousiast maakte. Ik heb vakken in Middeleeuwse geschiedenis en literatuur gevolgd tijdens mijn studie en vond die echt super interessant en hierdoor is mijn liefde voor dit soort werelden in fictie enorm aangewakkerd. Daarbij krijg ik bij die primitiviteit altijd het gevoel alsof de focus wel op het plot en de wereld MOET zijn, omdat er niks is dat kan afleiden. Dat maakt mijn hoofd altijd erg rustig (ook al slaat het nergens op).

Een Middeleeuwse setting en fae/magie is natuurlijk een vrij veel voorkomende combinatie, maar toch had ik het idee dat het in dit boek anders was dan anders. Sowieso was het magische systeem heel origineel, omdat er een combinatie tussen uitverkorenen en magie is gebruikt, maar ook omdat de magie niet vanzelfsprekend was. In het begin was het systeem wat vaag voor de lezer, maar dat kwam vooral doordat de hoofdpersoon er zelf ook niks van leek te weten. De lezer kwam tegelijk met de hoofdpersoon steeds meer te weten over haar eigen krachten en dat vond ik heel tof: show, don’t tell is wat dat betreft erg goed gelukt!

Over de romance was ik een beetje huiverig van tevoren, omdat de uitgever bij iedere post goed heeft benadrukt dat het boek écht niet voor YA leeftijd is. Gelukkig viel dat voor mij ontzettend mee. Zoals sommigen misschien weten ben ik echt geen fan van veel en onnodige smut in boeken, maar hier was het echt niet heel veel aanwezig en vielen de scenes ook ontzettend mee. De romantiek zelf viel ook heel erg mee, vanwege de slow burn trope. Ik ga heel eerlijk zeggen dat ik het iets té slow vond, waardoor het me richting het einde van de slow burn wat begon te irriteren Dat kwam ook door miscommunicatie en een gebrek aan communicatie tussen de hoofdpersonen en daar krijg ik echt de kriebels van. Dat was eigenlijk het enige wat me echt heeft gestoord aan het romantische gedeelte.

De spanning en actiescenes in het boek waren denk ik wel met zekerheid mijn favoriete te noemen! Ik kan er niet al te veel over vertellen, maar er waren doodenge mythische wezens, rivaliserende koninkrijken, doodsangst bij personages en een steengoede spanningsopbouw. Ik zat echt helemaal in het verhaal en kon gewoon niet meer stoppen met lezen. De emoties die werden beschreven voelde ik écht en de gebeurtenissen waren ook echt mega spannend.

Al met al echt een heel tof boek en ik ben ontzettend benieuwd naar deel 2!