Lezersrecensie
Kunstmatige intelligentie komt griezelig tot leven!
In ‘Zeg maar niets meer…‘ volgen we het verhaal van Nomi.
Nomi begint aan haar avontuur op de middelbare school en haar beste vriendin Jenna wil hen als duo opgeven voor de talentenjacht.
Nomi heeft een gouden keeltje maar heeft helaas verschrikkelijke plankenkoorts. Toch doet ze maar mee. Voor Jenna.
Naast deze stress hebben we ook nog een verrassende nieuwe hype: Emmy poppen. Poppen die gebruikmaken van kunstmatige intelligentie en die gekoppeld kunnen worden aan je mobiele telefoon.
Iedereen wil er eentje. Behalve Nomi, want die is al van kleins af aan als de dood voor poppen.
Maar Jenna wil er eentje. En als ze zorgt dat Nomi er ook één krijgt, moet Nomi dat wel dankbaar in ontvangst nemen toch?
Je begrijpt denk ik inmiddels wel wie een zeer bepalende factor is in dit verhaal. En de vraag is, of Nomi eindelijk voor zichzelf durft op te gaan komen.
Ondanks haar verschrikkelijk grote angst voor de pop, vindt ze er toch een soort van digitale vriendin in. Een vriendin waar tegen ze wel durft te zeggen wat ze vindt. Alice, zoals ze haar pop heeft genoemd, lijkt daar ook zo over te denken. Of niet?
Soms lijkt het namelijk alsof Alice een eigen wil heeft…
K.R. Alexander heeft iets met poppen, want ‘Zeg maar niets meer…’ is niet zijn eerste verhaal waarin poppen een hoofdrol spelen.
En dat snap ik wel! Poppen kunnen best griezelig zijn. Zeker als ze ook nog kunnen praten.
K.R. Alexander weet zich ook in dit boek weer helemaal in te leven in zijn personages en zich te verplaatsen in de jeugdige lezers waarvoor hij deze verhalen schrijft.
Met een moderne twist van kunstmatige intelligentie, komt zijn verhaal weer griezelig tot leven.
Wat ik altijd bijzonder vind in zijn verhalen, zijn de boodschappen die hij de jeugdige lezers meegeeft. In dit verhaal staan vriendschap en voor jezelf op durven komen centraal.
Iets niets zeggen of kunnen zeggen is vaak erger dan iets wel zeggen en voor jezelf zorgen.
We zien in dit verhaal een kwetsbare Nomi en gedurende het verhaal vindt een mooie ontwikkeling plaats.
Ik ben zelf enorm van Nomi gaan houden en herkende veel van mijzelf als kind in haar.
Wie wilde nu niet ergens bij horen en cijferde zichzelf daarvoor soms (een beetje) weg? Ik denk dat dat zeker voor de jeugdige lezer een thema is dat ze zullen herkennen.
Emoties zijn wat mij betreft dus duidelijk voelbaar en gedragingen herkenbaar.
En dat verpakt in een spannend verhaal, leest ook dit elfde Horrorland boek weer heerlijk weg!
Dit griezelige boek sluit af met een fijn epiloog.
Er rest mij echter nog één vraag: ‘Wanneer komt het volgende boek van K.R. Alexander?’
Conclusie
De boeken in de Horrorland serie zijn op de eerste plaats voor de jeugdige lezers die houden van spannende en griezelige verhalen.
Maar ik ben het levende bewijs: deze boeken zijn ook geschikt voor volwassenen!
Van ieder boek geniet ik weer en ook ‘Zeg maar niets meer…’ vond ik weer een pageturner.
De belangrijke onderliggende boodschappen en de diversiteit van zijn personages zijn de grote kracht van Alexander en hij weet mede daardoor zijn personages echt tot leven te brengen.
In juni verschijnt alweer het twaalfde Horrorland boek en ook hier kijk ik natuurlijk weer naar uit!
Nomi begint aan haar avontuur op de middelbare school en haar beste vriendin Jenna wil hen als duo opgeven voor de talentenjacht.
Nomi heeft een gouden keeltje maar heeft helaas verschrikkelijke plankenkoorts. Toch doet ze maar mee. Voor Jenna.
Naast deze stress hebben we ook nog een verrassende nieuwe hype: Emmy poppen. Poppen die gebruikmaken van kunstmatige intelligentie en die gekoppeld kunnen worden aan je mobiele telefoon.
Iedereen wil er eentje. Behalve Nomi, want die is al van kleins af aan als de dood voor poppen.
Maar Jenna wil er eentje. En als ze zorgt dat Nomi er ook één krijgt, moet Nomi dat wel dankbaar in ontvangst nemen toch?
Je begrijpt denk ik inmiddels wel wie een zeer bepalende factor is in dit verhaal. En de vraag is, of Nomi eindelijk voor zichzelf durft op te gaan komen.
Ondanks haar verschrikkelijk grote angst voor de pop, vindt ze er toch een soort van digitale vriendin in. Een vriendin waar tegen ze wel durft te zeggen wat ze vindt. Alice, zoals ze haar pop heeft genoemd, lijkt daar ook zo over te denken. Of niet?
Soms lijkt het namelijk alsof Alice een eigen wil heeft…
K.R. Alexander heeft iets met poppen, want ‘Zeg maar niets meer…’ is niet zijn eerste verhaal waarin poppen een hoofdrol spelen.
En dat snap ik wel! Poppen kunnen best griezelig zijn. Zeker als ze ook nog kunnen praten.
K.R. Alexander weet zich ook in dit boek weer helemaal in te leven in zijn personages en zich te verplaatsen in de jeugdige lezers waarvoor hij deze verhalen schrijft.
Met een moderne twist van kunstmatige intelligentie, komt zijn verhaal weer griezelig tot leven.
Wat ik altijd bijzonder vind in zijn verhalen, zijn de boodschappen die hij de jeugdige lezers meegeeft. In dit verhaal staan vriendschap en voor jezelf op durven komen centraal.
Iets niets zeggen of kunnen zeggen is vaak erger dan iets wel zeggen en voor jezelf zorgen.
We zien in dit verhaal een kwetsbare Nomi en gedurende het verhaal vindt een mooie ontwikkeling plaats.
Ik ben zelf enorm van Nomi gaan houden en herkende veel van mijzelf als kind in haar.
Wie wilde nu niet ergens bij horen en cijferde zichzelf daarvoor soms (een beetje) weg? Ik denk dat dat zeker voor de jeugdige lezer een thema is dat ze zullen herkennen.
Emoties zijn wat mij betreft dus duidelijk voelbaar en gedragingen herkenbaar.
En dat verpakt in een spannend verhaal, leest ook dit elfde Horrorland boek weer heerlijk weg!
Dit griezelige boek sluit af met een fijn epiloog.
Er rest mij echter nog één vraag: ‘Wanneer komt het volgende boek van K.R. Alexander?’
Conclusie
De boeken in de Horrorland serie zijn op de eerste plaats voor de jeugdige lezers die houden van spannende en griezelige verhalen.
Maar ik ben het levende bewijs: deze boeken zijn ook geschikt voor volwassenen!
Van ieder boek geniet ik weer en ook ‘Zeg maar niets meer…’ vond ik weer een pageturner.
De belangrijke onderliggende boodschappen en de diversiteit van zijn personages zijn de grote kracht van Alexander en hij weet mede daardoor zijn personages echt tot leven te brengen.
In juni verschijnt alweer het twaalfde Horrorland boek en ook hier kijk ik natuurlijk weer naar uit!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Priscilla
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
