Veel material, weinig inhoud

Het verhaal gaat 2 jaar later verder op ‘Boyfriend Material’. De ‘happy couple’ Oliver en Luc zoeken hun weg met elkaar en langs elkaar tijdens de vier bruiloften en een begrafenis. Klinkt een beetje als ‘Four weddings and a funeral’, niet?
De cover vond ik wel mooi aansluiten bij het eerste deel, al vond ik de paard en koets een beetje vreemd omdat dat nergens in het boek wordt vermeld. De nota: ‘Gezocht: een (echte) echtgenoot, verre van perfect’ vind ik ook een beetje vreemd. Omdat het impliceert dat er gezocht wordt naar een echtgenoot, terwijl Luc er nooit naar op zoek is geweest. Hij flapte de aanzoek er weliswaar uit, maar in het hele boek heeft hij nooit twijfels gehad over zijn relatie met Oliver. Hij had vooral angsten dat Oliver hem niet genoeg zou vinden.
Alexis Hall heeft een absurde manier van schrijven, waardoor er soms te veel woorden of zinnen worden gebruikt om de absurditeit aan te geven. Dit kan leuk overkomen, maar het maakt het boek onnodig dikker. Ik geloof dat het ook veel met Britse humor te maken heeft, daar ben ik niet zo bekend mee. Het boek was wel vlot en luchtig te lezen, ondanks de omslachtige schrijfstijl. ‘Boyfriend Material’ was niet zo goed vertaald naar het Nederlands waardoor verschillende anekdotes, die duidelijk Brits grappig bedoeld waren, in de mist gingen. Dat was in dit boek wel beter aangepakt. Het verhaal in ‘Boyfriend Material’ vond ik sterker en boeiender dan in dit tweede deel. In ‘husband material’ lag er meer nadruk op Olivers en Lucs plaats in de queer gemeenschap, hun gevoelens hierbij en voor elkaar. Ik vond het boek wel een leuke tijdverdrijf, maar vond het geen belangrijke meerwaarde als vervolgdeel.