Een bewogen verleden

Prinsengracht 263 in Amsterdam is niet zomaar een grachtenpand aan de Prinsengracht. We kennen het huis als het Achterhuis, maar dit huis heeft een lange geschiedenis. In het prentenboek Het huis aan de Prinsengracht leer je meer over deze geschiedenis en krijg je aan de hand van een aantal prachtige illustraties te zien wie er allemaal in dit huis hebben gewoond en hoe het door de jaren heen met de tijd mee is veranderd.

Aan de hand van het huis word je door de tijd heen meegenomen. Zo begint het in het midden van de zestiende eeuw, toen Amsterdam grotendeels nog bestond uit drassig veenland. Rond het jaar 1600 werd er gestart met de bouw van de stad. Er kwam een bakstenen huis te staan aan de gracht, die later de Prinsengracht zou gaan heten. In de jaren daarna was het een komen en gaan van verschillende families: er heeft een moeder met twaalf kinderen gewoond, maar het was ook het huis van een schatrijke koopman, vijf paarden en een ijzerhandelaar. Je staat er niet bij stil dat er door de tijd heen zo veel verschillende samenstellingen van gezinnen (en dieren) in een huis kunnen wonen.

Thomas Harding is schrijver en journalist. Met zijn gezin woont hij in Hampshire, Engeland. Hij schreef onder andere Witte schuld en Nalatenschap. Samen met Britta Teckentrup maakte hij ook twee andere prentenboeken: The House bij the Lake (wat eerst als non-fictieboek is verschenen) en The House on the Farm.

Britta Teckentrup is geboren in Hamburg, Duitsland. Na haar middelbare school verhuisde ze naar Londen om aan het Saint Martins College of Art & Design te gaan studeren. Nadat ze hier haar studie Illustratie had afgerond, werd ze door een uitgeverij benaderd om een prentenboek te maken. Dit heeft ze gedaan en ze is er daarna nooit meer gestopt. Ze heeft meer dan 120 boeken geïllustreerd en geschreven.

In Het huis aan de Prinsengracht lijkt Teckentrup met verschillende materialen te hebben gewerkt om unieke beelden te creëren. Het zijn donkere en abstracte beelden met strakke lijnen, maar de illustraties komen alsnog warm over. Het verhaal is er goed in weergegeven, bijvoorbeeld als er een walm boven de gracht hangt of als het zonlicht door de ramen schijnt. De illustraties doen een beetje denken aan de stijl van Djenné Fila, die ook verschillende materialen gebruikt en lagen over elkaar creëert.

In eerste instantie denk je misschien dat het wat vreemd is dat dit boek een vertaling is, omdat het gaat over een huis aan de Prinsengracht in Amsterdam. Dan verwacht je eigenlijk dat het van Nederlandse bodem is. Maar als je Thomas Harding en zijn eerdere werk wat beter leert kennen, kom je erachter dat Harding een grote fascinatie heeft voor de geschiedenis van Duitsland en zijn eigen Duitse achtergrond.

Het huis aan de Prinsengracht is een mooie eerste kennismaking met Anne Frank, haar geschiedenis en de geschiedenis van het Anne Frank Huis. De geschiedenis van het huis wordt eigenlijk in allemaal kleine verhaaltjes op zich vertelt door de verschillende mensen en dieren die er gewoond hebben. De jaartallen rechtsboven geven goed aan welke periode het is. Het is bijzonder om te lezen, omdat je weet om welk huis het gaat: het huis van Anne Frank. Je weet daardoor tijdens het lezen wat er zich nog gaat afspelen. Het is ook wel raar om te bedenken dat de mensen die er voor de familie Frank hebben gewoond geen idee hadden wat zich er in de toekomst nog gaat afspelen in hun huis.

Achter in het boek staat op de laatste spread nog meer informatie en details over de personen die in het huis gewoond hebben. Zo worden er bijvoorbeeld details gegeven over hun namen. Dit had misschien wat meer in het lopende verhaal opgenomen kunnen worden, zodat de bewoners van het huis (voor Anne Frank) wat minder anoniem hadden aangevoeld, ook al weet je dan wel niet wie het waren.

Het huis aan de Prinsengracht is een prentenboek dat een mooie kennismaking geeft met het Anne Frank Huis, waarbij je ontdekt dat het Achterhuis niet alleen het huis was van Anne Frank, maar een veel langere geschiedenis kent. Het is mooi dat het huis een museum is geworden, zodat dit belangrijke deel van de geschiedenis gedeeld wordt en gewaarborgd blijft.