Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd

Via Hebban kwam ik “Specht en zoon” tegen. Ik las dat Willem Jan Otten hiermee in 2005 de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen. Aangezien ik nog niet eerder iets van Jan Willem Otten had gelezen, leek dit mij een mooie kennismaking.

Het vertelperspectief in dit verhaal is bijzonder want het is niet een persoon, maar een Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd Doek van twee bij honderdtwintig. Felix Vincent, alias “schepper”, is portretschilder en koopt dit doek zonder er direct een bestemming voor te hebben. Het doek staat langere tijd in het atelier, maar beleeft, ziet en hoort van alles wat zich afspeelt in het atelier.
Op een gegeven moment komt Valery Specht naar het atelier van schepper en vraagt hem een portret te schilderen van zijn overleden zoon Singer.
In de laatste paar bladzijdes van het boek verandert het vertelperspectief van het doek naar een polaroid van het schilderij, wat in tweeën gescheurd wordt meegenomen in de borstzak van schepper.

“Dus spitste ik altijd mijn oren, want luisteren is eigenlijk de enige manier geweest voor mij om erachter te komen wie ik ben. Ik bedoel, als je, zoals ik, helemaal leeg en wit ter wereld komt, met niets erop of eraan, dan ben je volledig afhankelijk van wat ze van je maken. Het weinige wat er van je gezegd wordt als je nog onbeschilderd bent is daarom van kolossaal belang.” (citaat)

Ik vond de invalshoek van Willem Jan Otten origineel gekozen. Toch kon ik weinig meevoelen met de personages in het boek waardoor ik slechts enkele malen geraakt werd door opmerkingen van het doek.