Maan: een verfrissend buitenbeentje

Maan is in meerdere opzichten een buitenbeentje. Laten we beginnen bij het karakter Tiggy. Als Maan begint weten we nog weinig van haar behalve dat ze zweverig is en met herten werkt. De eerste vier zussen kregen al een bijrolletje in elkaars boeken als introductie. Niet Tiggy, dus als lezer wordt je echt in het diepe gegooid. Dat is verfrissend. Het leest meer als een standalone boek.
Wat ook verfrissend is is dat er in Maan geen zoektocht is en amper intriges zijn, ja ze wordt neergeschoten (dat is geen spoiler want daar eindigt het vorige boek mee.). En op een vage Lordshiptitel na is er geen adel. Heerlijk, die adel begon me de keel uit te hangen. Maan is een lekker rechtoerechtaan boek met een paar geheimen maar die zijn lekker overzichtelijk. En hield Lucinda Riley zich in het vorige boek al in met plottwists en deux ex machinas deze keer zijn ze er nog minder. Alsof Riley er zelf ook een beetje klaar mee was,
Wat Riley wel goed doet is een aanzet geven voor het zevende boek als het om het mysterie Pa Salt gaat.
Tiggy is een leuk karakter, en ook de anderen zijn goed beschreven. Het Spanje roots verhaal duurde mij persoonlijk iets te lang zoals in elk deel de geschiedenis me minder boeit dan het heden, maar ik ben er inmiddels achter dat je niets mist als je daar wat sneller doorheen gaat.

Nu is het wachten op Elektra's Zonboek, het zesde deel. En ik wil van dit podium gebruik maken om te zeggen dat ik het erg jammer vind dat we vier maanden moeten wachten op de vertaling, want Sun is al uit maar Zon komt pas in februari uit. De boeken worden door drie mensen vertaald. Als Harry Potter uitkomt of een nieuwe Dan Brown is dat een wereldwijd event, dan verschijnt op dezelfde dag de vertaling, zelfs laatst bij Handmaidstale 2. Ik vind het jammer dat dat met De Zeven Zusters serie niet het geval is. Ik wil dan ook pleiten om dat volgend jaar met het zevende, afsluitende deel wel te doen.