Mooie afsluiter van de trilogie.

Na het voor mij teleurstellende deel 2 na het geweldige eerste boek heeft Simsion zich gerevanceerd wat mij betreft. Ten eerste is het leuk om te zien dat de schrijver een tijdssprong van elf jaar durft te maken. Je kan immers ook Don Tillman met een baby beschrijven, een peuter, een kleuter en pas daarna een tiener.
Nu heeft Hudson meteen een eigenzinnig karakter en gaat het niet meer alleen om de aannames die Don doet en waar hij zich mee in moeilijkheden brengt, het gaat nu ook om zijn eigenzinnige zoon die niet alleen zijn zoon is maar ook die van Rosie.
Daardoor is Rosie3 geen herhaling van zetten maar een logisch vervolg op het eerdere verhaal. En tussendoor weet Simsion heel subtiel en ook soms minder subtiel de lezer onder ogen te houden dat autisme geen containerbegrip is waar je alles maar in kunt gooien. Wat dat betreft is Rosie3 perfect getimed.