Niet zo goed als De Hongerspelen , maar zeker een goed boek.

Suzanne Collins, wat ben ik blij dat ze haar eerste gedacht om actrice te worden dan toch niet gevolgd heeft. Ik leerde deze auteur kennen door haar boeken over De Hongerspelen. Met De Ballade Van Slangen en Zangvogels schreef ze een boek dat zich voor die drie boeken afspeelt.
De achtienjarige Coriolanus Snow krijgt de kans om als mentor op te treden in de tiende spelen. Dit is zijn enige kans op roem en eer. Zijn machtige familie zit aan de grond en de enige manier om dit recht te zetten, is om de spelen te winnen. Hij krijgt de vernederende opdracht een meisje uit district twaalf te mentoren. Hij moet dus alles uit de kast halen om haar de overwinning te helpen behalen. Maar moet hij de regels volgen of moet hij alles doen wat nodig is om te overleven?
Het verhaal is goed gevormd. Ik vond dat ik een goed beeld kreeg hoe de Snow zijn vorm krijgt die we zo kennen uit De Hongerspelen-boeken.
Het verhaal kent hier en daar ook wel wat saaie stukken. Sommige details van het verhaal kwamen voor mij iets teveel aan bod. Er was teveel herhaling op dat gebied.
De rest van de personages kregen ook een zeer goeie uitwerking, maar blijven volgens mij ondergeschikt aan Snow. Hij is en blijft het hoofdpersonage. Het centerpunt van het boek.
Op het einde gebeurt er plotseling zodanig veel dat ik even moest een stukje herlezen om te zien of ik niets gemist had. Zelfs Snow was verrast met de ontwikkelingen op het einde van het verhaal.
Conclusie
Een voorloper van De Hongerspelen, die de vorming schetst van Snow zijn karakter. Met misschien ook wel een verleden dat we niet direct geweten zouden hebben zonder dit boek. Een mooie toevoeging van de reeks maar qua leesplezier ondergeschikt aan De Hongerspelen-trilogie.