Eleanor Oliphant weet je te raken!

Eleanor Oliphant heeft me geraakt! ‘Eleanor Oliphant is completely fine’ deed me in eerste instantie denken aan ‘The Rosie Project’, een erg geestige roman van Graeme Simsion. Maar ‘Eleanor Oliphant is completely fine’ heeft zoveel meer: de diepgang in het verhaal, het prachtig uitgewerkte karakter van Eleanor en een prachtige schrijfstijl met zulke mooie zinnen, waarin ook de humor niet ontbreekt. Ik hoop dat de Nederlandse vertaling net zo mooi wordt als het Engelse origineel. Eleanor heeft me laten lachen en laten huilen. Ze heeft een bijna kinderlijke openheid en eerlijkheid. Ze is een karakter dat je in je armen wil sluiten. ‘Eleanor Oliphant is completely fine’ is een prachtig debuut van Gail Honeyman.

Het boek gaat over de persoonlijke ontwikkeling van Eleanor. Eleanor is financieel medewerker op kantoor. Ze is een gewoontedier dat vastzit in een patroon: dezelfde kleren, hetzelfde eten, kruiswoordpuzzels en in het weekend 2 flessen wodka om haar eenzame leven zonder vrienden of familie door te komen. Ze heeft geen sociaal leven en heeft geen flauw benul van haar eigen sociale onhandigheid. Ze heeft een gecompliceerde relatie met haar moeder die ongemerkt een grote invloed op haar manier van leven heeft. Eleanor vindt haar leven ‘completely fine’.

Eleanor is een vrouw met littekens zowel op haar gezicht als op haar hart: “There are scars on my heart, just as thick, as disfiguring as those on my face. I know they’re there. I hope some undamaged tissue remains, a patch through which love can come in and flow out. I hope.”

Op haar werk komt Eleanor in contact met Raymond, werkzaam op de IT afdeling. In eerste instantie heeft ze geen hoge dunk van hem. Toch ontstaat er tussen hen een warme vriendschap Raymond laat haar zien dat haar leven meer kan zijn dan ‘completely fine’. Door Raymond komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Raymond kijkt niet naar de littekens op haar gezicht, maar ziet haar zoals ze werkelijk is. Zou hij haar hart ook weten te raken?

Eleanor’s grootste ontwikkeling is dat ze steeds meer naar zichzelf gaat luisteren en zichzelf leert te zijn in plaats van naar haar moeder te luisteren: “It was Mummy’s voice that had done all the judging and encouraged me to do so too. I was getting quite like my own voice, my own thoughts. I wanted more of them. They made me feel good, calm even. They made me feel me.”